Rejim, spor, öööölleeee geçen günler....

Bugünlerde diyetimle ilgili pek yazmadığımın farkındayım. Bunun nedeni rejim konusunda çok tatsız olmam. Yoo rejimi bırakmış filan değilim, ama dedim ya tatsızım, hem de çok. Haftasonundan bahsedeyim. Cuma evdeydim ve çok iyi rejim yaptım. Cumartesine gelince akşam üzerine kadar herşey iyiydi. O saatte acıkan eşim ve oğluma güzel mamalar yapınca ben de biraz yedim onlardan. Ama yine de tam anlamı ile rejim bozulmuş sayılmazdı, az yedim. Akşam ise oğluma pudingli pasta yapayım dedim. Hani ben tatlı sevemem ya, riski yok diye düşündüm. Biküvili pastalardan hoşlanmadığını söyleyen eşim için de irmik helvası yaptım ama ne yapış! Yani ben irmik helvasını hiç sevemem. Hatta vasiyetim vardır ölünce irmik değil un helvası yapıla diye. Bunu annem söylediğim zaman bana çok kızar:-) Neyse o nedenle irmik helvasını ilk yapışım! Bir iki tarifi mantığıma göre birleştirip annemi de arayıp tiyoları aldıktan sonra işe koyuldum. Eşim ve oğlum da deney yapan birini izler gibi başımda... Koca evde 2 m2 ye sığışmış durumdayız. Tam irmiği atacağım elektrikler kesildi! Evde 3 fener var, ikisinin pilleri yok. Bir tane 1950 lerden kalma asker feneri var, antika aslında. Eşimin babasının... O çalışıyor ama sadece kendini aydınlatıyor. Eşim pil almaya yollanırken oğlum fener ve mumları tutuyor tencerenin içine doğru. Hayır, irmiğin rengi kaçmamalı ama nasıl, bişi görmüyorum ki. Neyse irmiği kavurdum, demlenmeye bıraktım, mutfağı temizledim, hep karanlıkta oluyor bunlar... Tam tüm işim bitti, havluyu yerine bıraktım, ışık geldi, aynı anda eşim geldi:-)

Neyse irmik fena olmamıştı, eşim yeni. Soğuyan pastayı oğlum lüpletti. Sonra benim içime bir şeytan düştü. Aklım dolaptaki pastadaydı. Valla dayanamadım, bir dilim, ardından bir dilim daha yedim. Oğluma yaptığım mantıdan arta kalanlar orada durmaktaydı, içimdeki şeytan onu da ye, onu da ye diye bağırmaktaydı, onu da kıramadım. Göbek şiş uyudum:-( Pazar gününü hiç anlatmayaım isterseniz, hayal gücünüze bırakıyorum.

İçimden hiç rejim yapmak gelmiyor. Motivasyonsuzluğum geçen yazdığım bir postta bahsettiğim gibi değil. Hani orada kilo vermem durdu diye sızlanmıştım. Şimdi ise bunu önemsemiyorum bile. Bu aslında çok tehlikeli bir nokta. Öbür türlü hırslanıyorsun hiç olmazsa. Hafta başı yine başladım ama eski hız ve istekte olmadığım gibi oğlumun pastasından bir dilim yemek suretiyle ne kadar zayıf ve iradesiz olduğumu da gösterdim.

Spor başka bir olay. Geçen haftadan beri gitmiyoruz. Eşimle ben hadi yarın gideriz diye erteliyoruz. Bende tuhaf bir psikoloji var. Eğer rejimi bozduysam sporu da yapmak içimden gelmiyor. Zati fitnesse gıcık oluyorum. Bir yere varamayacaksam yürümenin, koşmanın ne anlamı var ki? Açık havada yürümeyi, hedefe varmayı, tenisi, rekabeti özledim. Spor salonları, fitness beni mutsuz ediyor. Canım sıkılıyor.

Anlayacağınız arkadaşlar rejim konusunda sıkkınım. Gerçi iki gündür fena ilerlemiyorum yani bozmuş değilim ama ne zaman ne yapacağım da çok belli değil. Şeytan diyo, git birbuçuk iskender ye. Ya da bir vejeteryan pizza. Şaka yapıyorum şaka:-) O kadar kötü değilim, en azından sabah sabah...

Renkli günler:-)