Kasap ve Babla...

Oğlum bazen "anne bana çocukluğumu anlat" der... Ben de ona bebekken yaptıklarını, doğumunu, anaokulundaki hallerini, yaptıkları gösterileri, komikliklerini filan anlatırım. Belki yüz defa dinlediği bu yaşanmış öyküleri her seferinde mutlulukla dinler. Bir sanatçı ile ilgili küçük bir anımız var küçüklüğünde yaşadığımız, geçen konuşurken onu da anlattım. Sizinle de paylaşayım dedim:

Oğluşum dört yaşlarında. Et alışverişimizi Bostancı'daki ünlü bir et lokantasının aynı adlı kasabından alıyoruz. Sosyete kasabı diyorlar oraya. Biraz pahalı ama etleri hoş ve cidden temiz bir yer... O sıralar oraya iki haftada bir gibi gidip ihtiyaçlarımızı alıyoruz... Bir pazar günü yine gittik. Şimdi efendim, oranın aslında en önemli özelliği pazar günleri kapı önüne bir mangal koyarak kendi hazırladıkları etleri, ve aynı zamanda sattıkları köfteleri pişirmeleri ve gelenlere ikram etmeleri... Et lokantası da kendilerinin olduğu için lavaşlar, peynirler de getirtir ve müşterilerine ufak çapta ziyafet çektirirlerdi. Öyle et hazırlanması çabuk da olmayacağı için (çünkü titiz ve özenerek çalışırlardı) birşeyler atıştırmak fena olmazdı...Bir de bu ikramları almanız için ısrar edilirdi. Ama siz alana kadar ısrar edilirdi:-) Benim gibi etle çok alakası olmayan bir insan için bu ısrarlar hoş görünmeyebilir ama köfteleri cidden hoş olurdu. Bu arada orada çalışan insanları boş tipler sanmayın, politikadan futbola, etin yarar ve zararlarında araba modellerine kadar her konuda sohbet edebilirdiniz. Hatta size et yemeği tarifleri de verirlerdi. Sahibi sürekli işinin başında bulunur, bizzat çalışır ve insanlar ile iyi diyaloglar kurardı...


O gün de aynı şekilde köfteler hazırlanmış, işte lavaş neyin herşey orada dizilmişti:-) Bizim etler hazırlanırken ısrar başladı tabi. Önce benim minik oğluşa geldi bu ısrarlar. O da benzer bir ısrarla " ben yimeyim, ben yimem, ben sevmem" gibi karşılıklar veriyordu ki o dönem iştahsızlığının doruklarında... O sıralar yeni eve taşınıyoruz, boya, yapım onarım, taşınma stresi geçirmiş durumdayım ve sıkı durun: 54 KİLOYUM!!! Doğumdan sonra indiğim minimum nokta. Yani yorgunluğun da birleşmesi ile iskeletor görünümüne yakınım. Bir de hiç unutmuyorum, daha önce aldığım bir lasteks siyah pantolon var ki zaten çok zayıf gösteren bir modeldi (keşke yine bulsam ondan) Bir sıralar altlarında boncuklar olan hafif kısa pantolonlar moda idi ya o zaman çok severek almış, boncuklar dökülmeye başlayınca tüm boncukları sökmüş ve gündelik olarak bolca giymeye başlamıştım. İşte o pazar da gündelik gündelik, üstümde siyah sade bir tişört, siyah dümdüz ayakkabılar, ev kadını ev kadını gitmişim oraya (o sıra zati ev kadınıydım) Makyaj desen bir tek allık var ki kesin açık pembedir, yıllardır hep aynı çünü ve allıksız çıkmam abi!

Uzatmayalım; oğlum ısrara ısrar ile karşılık verip bir lokma yemezken yan taraftan bir ses geldi. Gür bir kadın sesi: "Ye oğlum, yemeye yemeye anan gibi kurumuşsun!" Amanın bu da ne! Bu ne cüret, kim bu! diye düşünüp o yöne baktım ki Bülent Ersoy'! Tüm ihtişamı ile orada. Başka biri olsa surat asacağım ama kadını görünce güldüm, hi hi, merhaba filan dedim... Oğlum da koca koca gözler ile bu kendine karışan teyzeye bakmaktaydı. O dakikadan itibaren gidene kadar oğlumla, bizle, müşteriler ile, çalışanlar ile konuştu şakalaştı ve cidden orayı doldurdu. Yani bence nereye girerse girsin tüm mekanı etkisi altına alabilecek dominant bir kadın. Ben bile silik kaldım DERMİŞİM:-) Korkuyorsunuz da, saygı da duyuyorsunuz, şaşırıyorsunuz da... Pazar pazar süklüm püklüm giyinmiş kendime baktım, bir de ona... Makyaj yerinde, saçlar topuz yapılmış, zaten o gür siyah saçlarına bayılırım. Topuklu ayakkabılar ve şık bir elbise... Yaz olmasına rağmen çorap giymişti bu bile aklımda. Cildi inanın nefis... Makyözünü de kutlamak lazım tabi... Belli bir süre sonra kilolarca eti alarak (daha doğrusu paketleri şöförü taşıdı) herkes ile vedalaşarak gitti.

Oğlum bu olayı anımsamıyor ama bir iki kez anlattığım için sanki yaşamış gibi bilir... Bülent Ersoy ile ilgili bu kısacık anımı hatırlamam sanırım bu sıralar onun cinsiyetinin tartışılması, abi demeler, Bülent bey demeler... Bence bu kadar hassas olduğu bir konuda üstüne gitmenin anlamı yok. TC nüfus cüzdanı da pembe. Bize susmak ve şarkılarını dinlemek kalır. İnsanların cinsel tercihlerini bile sorgulamayan bir insanım, üstelik sorgulamak, insanları yargılamak, infaz etmek neye yarar ki! Bırakın o mutlu olsun... Sonuçta sanatı ve sesi ortada bence bu yeter. Allah katında neler olacağını da tartışmayı doğru bulmuyorum. Onu bir tek Allah bilir... Bu konuda polemiğe de kimse ile girmek istemiyorum ayrıca...

Son olarak kendimden bahsedeyim biraz, şu an hala öksürüyorum ve sanırım konjüktivit oldum , gözüm çok acıyor ve kaşınıyor. Bir de kırmızı! Of bir o eksikti. Yarına iznimden kullanmayı be dinlenmeyi düşünüyorum yoksa hiç iyileşemeyeceğim.

Renkli günler...