Hadi insanları mutsuz edelim:-)

Hain main değilim ama insanların kilo karşısında verdikleri ilginç bir tepki var: Yakınımda bir çok tip var. Akrabam da olabilir, arkadaşım da, iş hayatımda kırk yılda bir gördüklerim de... Beni zayıf dönemimden bilen insanlar... Ama burada biraz geçmişe dönüp demek istediğimi anlatmak istiyorum. Bu hikayeyi daha önce de anlattım ama konuyu bağlamak için bir daha anlatıyorum:

1999 yılında, depremden sonra ev kadını olmaya karar verdim. O sıra işyerimde de huzur yoktu zaten ve kilo almaya başlamıştım. Yani doğum sonrası 56 kiloya kadar inmişken (ki doğum öncesi kilomun 52- 54 olduğunu hatırlatmak isterim) o sıralar 63 e kadar çıkmıştım. Evde oturmaya başlayınca annemle ev gezmelerine, özlem duyduğum şekilde misafirleri davet etmeye, çeşit çeşit tatlılar, börekler yapmaya, oğluşla gezip tozup bol bol kilo almaya başladım. Sonuçta 70 kiloyu geçmiştim.

Bu halim hiç hoş değildi. Ayrıca spor da yapmadığım için şu anki gibi kiloyu saklar durumda da değildim, resmen selülitlerim vardı. İşte bu kendimi saldığım dönemde tanıdıklarım ben gördüklerinde: Ne hale gelmişsin, ne kilo almışsın, sen ne olmuşsun, aaa ne güzeldin halbuki gibi gıcık gıcık konuşuyordu. Gizli gizli mutlu oluyordu bunlar... Kilo aldığımı zati biliyordum, neden insanlar bunu yüzüme vurma konusunda bu kadar çabalıyorlardı ki! Resmen obez muamelesi yapıyorlardı ki 1.67 boyuma 70 kilo ile kiloluydum ama o kadar da değil artık. Yüzüm kilo alınca hep hoşlaşır ama bunun bile önemi yoktu, ben bir şişkoydum insanların gözünde. Bu dönemde annem beni üzmemek adına ! "üzülme kızım çok çirkin değilsin!!!" diyecek kadar ince ve kibar bir kadındı!!!!!

Bu tür konuşmalar beni daha da YEDİRİYORDU. Bir gün sinemaya gittik, bir pazar günü hiç unutmuyorum. Pis pis kötü besinleri yemişim! Üzerimden pek çıkarmadığım, beni sözde zayıf gösteren gri bir pantolon var, o bile sıkmaya başlamış. Dibe vurmuşum anlayacağınız. O sıra bir çift gördüm. Obezdiler cidden! Ve ikisinin de elinde extra large mısır patlağı ile filme giriyorlardı. Bu sahne beni çok etkiledi ve aslında içimi acıttı. Onların kilolu olması değil, o kiloda bile sağlıklarını hiçe sayarak yemeye devam etmeleri... O yolda gitmek istemiyorum dedim. Daha 28 yaşındaydım. Giyilecek bir sürü güzel kıyafeti, ince olmanın verdiği güveni, güzelliği özlemiştim.

Ertesi gün pazartesiydi ve ben kafamda diyet işini bitirmiştim. Sıkı bir diyete başladım. Yağlı, abur cubur, tatlı herşeyi bıraktım, dışarıda bile diyetime devam ettim. Herkes zevk içinde yemek yerken ben açtım ama mutluydum. Hergün saatlerce yüzdüm, yürüdüm... O sıra part time işe de başladım, kendime geldim.

3 ayda 14 kilo verdim, 56 kiloya kar indim. Zayıflamama herkes şaşırıd. İlk zamanlar belli olmuyordu ve insanların anlamamalarına kızıyordum. Ama sonra o kadar bariz oldu ki! Neyse bu sefer insanlar zayıfladın ama dikkat et, hemen alırsın demeye başladılar, daha çok başındasın, kesin kilo alırsın diyenler bile oldu. Ve en acısı benim iyuiliğimi cidden isteyen insanlar dışındaki bazı insanların kilo vermemden çok üzüldüklerini, çok mutsuz olduklarını hissettim.

Geçen sene tekrar kilo aldım ve bir dejavu gibi aynı şeyleri yaşıyorum. Zayıflamak, insanları mutsuz etmek istiyorum. Benzer durumları diyet bloglarında çok okuduğum için bu hikayeyi anlattım.

Hadi kötü olalım, insanları mutsuz edelim:-) Fıstık gibi olalım arkadaşlar. Yeter bu işkence artık... 14 kiloyu veren kimdi? Ben değil miydim? O halde yeniden yapabilirim:-) Yapabiliriz...