Hayata gülümseyerek bakmak...

Tüm bebeklik, çocukluk, gençlik resimlerimi barındıran albümler hala annemdedir. Arada gittiğimde albümleri karıştırır, bebekliğimi, arkadaşlarımın, akrabalarımın resimlerini eşime gösterip hikayelerini anlatırım. O da dinlemek ve bebeklik fotograflarıma bakıp çok şirinmişsin demek zorunda kalır yazık:-P

Geçenlerde yine annemin dolaplarını karıştırırken bir iki resmimi alayım bari dedim. Bu resimlerde yıl 1971! Bir resim dışında -ki beni mutlaka güldürmüşlerdir sadece gülümsüyorum. Yani şen kahkahalar atmıyorum. Mimik çizgisi oluşmaması için çok abartılı gülmemek gerektiğini o yaşta öğrenmiş olmam lazım:-) Şaka bir yana bebekliğime ait tüm resimlerde gülümserim, çok kahkaha atmam. Sonraki bir dönem ise fotoğrafçıdan korkma, ağlama dönemlerim. Nedense annem dönem dönem beni süsler püsler fotoğraf stüdyosuna götürü ve resmimi çektirirdi. 3 yaşlarına sürekli gözlerim nemli çıkardı o resimlerde çünkü öncesine fotografçıdan korkar ve ağlardım. Eğer resmi çeken tanıdık değilse basardım yaygarayı. 5-6 yaşlarımda ise fettan gülüşü ile poz vermeye başlamıştım. Bir de şarkı söylerken resim çektirmeyi çok severdim.

Yaş ilerleyip ortaokul çağıma geldiğimde burnum yüzüme göre daha büyük duruyordu ve takıntım olmuştu bu durum. O nedenle yandan asla fotoğraf çektirmediğim gibi zorda kalmadan poz vermezdim. Lisede ise bu sorun unutlumuştu ve kendimden hoşnuttum. Dolayısı ile giyinip süslenip poz verirdim. Kuzenim ile mizansenler yaratıp konulu resimler çekerdik:-) Ne eğlenirdik...

Şimdi ise resimleri daha çok ben çektiğim için özel günlere ait çok resmim olmuyor. Mesela geçen oğluşun yaşgününde benimle onun sadece bir resmi var! Ama sevdiklerimin resmini çekmeyi, özel anları dondurmayı seviyorum. Biliyorum ki bir gün o anlar benim için çok önemli olacak...

Hayata hep bu üç resmimdeki gibi gülümseyerek ve huzurla bakmayı diliyorum. Hepimiz için de diliyorum bunu...