Ben Mutsuz muyum?

Şu alttaki yazı dün öğle saatlerinde iş hayatından, stresten ve o anki garip mutsuzluğumdan dolayı yazdığım bir yazı. Bir an ciddi bir şekilde kendimi kötü hissettim ve hayatımın ne kadar boş ve anlamsız olduğunu düşündüm. Aslında bir iki saat sonra bu kötü anlar dağılmıştı. Yine çok harika ve huzurlu değildim ama o şekilde de yaşanamaz k. Eminim hepimiz bir an durup hayatı sorguluyoruzdur ve hayat bazen çok anlamsız gelebiliyordur.



"Bazen basit bir hayatım olsaydı daha mutlu mu olurdum diye düşünüyorum. Küçük bir kasabada yaşayan, üniversite filan okumamış, liseden sonra evlendirilmiş (iyi ihtimalle sevdiğiyle...), fazla beklentileri olmayan, birkaç çocuk sahibi bir ev kadını olsaydım... Hep biryerlere yetişme derdim olmasaydı, şu aptal projelerle, kulelerle, detaylarla, sorunlarla, bitmek bilmeyen didişmelerle, üç paralık insanlarla uğraşmak zorunda olmayan bir kadın olsaydım hani...

Söyleyin daha mutlu olur muydum eve gidip yemek hazırlamak, toplamak, dersler ile uğraşmak, ertesi günün yemeğini düşünmek, ütü yapmak, işin stresini üzerimden atmaya çalışmak zorunda olmasaydım. Onun yerine gün boyu evime, çocuğuma sakinlik içinde baksaydım, oğluşu okuldan karşılasaydım, akşam eşimi... Huzur bulur muydum dersiniz? Yüzüm her daim güler miydi? Ama öyle okuyup çalışmadan evde oturmak da huzur vermezdi o nedenle göz görmeyip gönül istememeliydi, yani üniversite okumayacak, iş hayatının bana hep kapalı olacağını bilecektim ve zaten çevrem de hep öyle olacağı için bir boşluk hissetmeyecektim... Söyleyin aradığım huzuru bulur muydum?

Bugünlerde iç huzurum yok. Çok belli etmek istemesem de sıkılıyorum. Allah'a şükür bunun özel hayatım ile bir ilgisi yok. Bitmek bilmeyen şu stresli iş günleri tüm dengemi bozmak üzere. Sıkılıyorum, boşuna çabalıyorum, mehter takımı gibi iki ileri bir geri gidip duruyoruz. Bir an zamanla yarışırken, bir an herşeyin başa döndüğünü öğrenip beklemeye geçiyoruz. Toplanmaktan tostoparlak olacağız yakında.

Sıkılıyorum, bunalıyorum. Bir anda kendimi mutsuz, bitkin, yorgun hissedebiliyorum, mesela şu an... Sabah sürünerek kalkıyorum, yorgunluktan yüzüm çökmüş gibi, makyajla bile toparlayamıyorum, makyaj bile yapmak istemiyorum. Bunalıma girmekten korkuyorum...

Bunu perşembe saat 13.53 de yazıyorum. Yarın sabah da aynı ruh halindeysem yayınlayacağım, değilsen sonsuza dek unutacağım ve sizlerin bu posttan haberi bile olmayacak...

Ben mutsuzum zannedersem... :-("

Aslında yukarıdaki yazıyı bugün yayımlamayacaktım, öyle de yazmıştım ama sizle de paylaşayım o dünkü burhanı, paron buhranı dedim:-) Biz başkalarına bakıp onların mutlu olduğunu düşünebiliriz ama kapalı kapılar ardında kimbilir neler yaşanıyor. Dört dörtlük hayatı olan var mı acaba? O nedenle hayatıma ve bana verdikleri için Allah'a şükrediyorum. Yukarıda düşündüklerim sadece bir beyin fırtınasıydı...

İyi bir Cuma ve iyi bir haftasonu diliyorum hepimize... Anlamlı günler...