Çocuklar ve Doktorlar...

Oğluşumla ilgili bir anım aklıma geldi... Sizlerle de paylaşmak istedim. Oğlum 4 yaşlarında filandı, bir gün bir baktım elinin üzeri fiske fiske! Oğlum da benim gibi alerjik yapıda bir çocuk, ertesi güne de geçmeyince çocuk doktorunun yönlendirmesi ile bir cildiye uzmanına gittik. Dıktor, orta yaşın epey üzerinde tatlı bir bayandı. Muayene etti, doğrudan oğluma bakıp "sen bu sıralar çok mu cips yiyorsun" diye sordu. Oğlum suçlu suçlu, evet yiyoeum diye yanıt verdi. Gerçekten de o sıralar bir aile büyüğümüz oğlumu o pis şeylere alıştırmıştı ve her gelişinde cips getiriyordu. Bu benim hoşuma gitmese de çok müdehale edemiyordum.

Neyse, doktor sürekli oğlumla konuşuyor, tüm soruları Ona soruyordu. Sonra da yine oğluş ile konuşarak yediği besinlerden dolayı alerji olduğunu, geçmesi için neleri yememesi veya az yemesi gerektiğini anlattı. Verdiği reçete küçük bir çocuk için şeker, çukulata ve bilimum çocukların sevdiği besinleri içeren ağır bir liste içeriyordu! Oğlum dikkatle kadını dinliyor ve tamam diyordu. Sonra ilaç ve kremler verdi, kullanımlarını bize anlattı tabi:-)

O günlerin akabinde oğlum kendini bir diyete aldı ki sormayın! Yemeklerde bile doktorun uyarılarına göre seçim yapıyordu. İnsanları, şeker, çukulata, kızartma gibi önerilerine saygı ile, bana yasak, ben yemem diyordu. Cipsi bile reddetmişti! O yaşta bir çocuğun bu kadar disiplinli olmasına şaşmıştım. Fakat burada önemli nokta doktorun sert bir şekilde bizimle konuşmamış olması, çocuğun dilinden ve doğrudan onunla konuşmuş olması çok etkiliydi. O sorumluluğu ona yüklemişti. Çocuk doktorları dışındakiler pek bunu yapmaz bilirsiniz... Bu açıdan kadına hayran olmuştum.

İnatçı bir alerjiden sonra eli düzeldi. Bir müddet diyetine uydu, birkaç ay cipsi ağızına koymadı, sonra her çocuk gibi bu olanları unuttu ve eski dostlarına kavuştu.

Bir kez de Burger Kingden hepimiz zehirlenmiştik! Biz dayanabildik ama yavrucukum ağır geçirdi. Doktora gittiğimizde doktor amcasına "ben aytık böbır king yemem!" diyordu. Doktoru bile güldürmüştü ki adam diğer doktorun tersine oldukça sertti!

Sünnetini yapan doktordan da memnun kalmıştım. Ameliyattan önce kontrole götürdük. Oğluşu muayene etti, operasyonda ne yapacağını ayrıntısı ile ona anlattı. Allahtan oğlumda çok korku da yoktu. Gerçi sonrasında çok ağladı ya olacak o kadar:-) Hatta doktor kartını oğluma verdi ve bir sorun olursa beni mutlaka ara dedi. Oğlum bu hakkını sünnetten sonra dışarı çıkabilirmiyim şeklinde bir soru ile kullandı:-)

Doktorlar ne kadar önemli. Hele çocuklara bakanlar! Çünkü çocukları hastane ve doktorlardan soğutmamak lazım. Yoksa hayatları boyu benim gibi kaçarlar! Ama hep de kaçılmıyor tabi:-)

Doktordan uzak bir hayat diliyorum hepimize...