Hadi beş on dakika konken oynayalım!

Özellikle kağıt oyunlarına çok meraklı bir sülalem vardır benim. Annem küçükken, tabi televizyon filan yok, insanların en büyük eğlencesi konu komşu, çoluk çocuk akşamları bir evde toplanmakmış. Tabi anneanne ve dedem arkadaşları ile kağıt oyunları oynarmış soğuk kış gecelerinde. Annemler de çoluk çocuk oynaşır, geç saatlerde her biri bir yerde sızarmış. Sonra kalkıp eve gitmek çok zor olurmuş! Hepimiz çocukken benzer durumlarda kalmışızdır. Gerçi rahmetli babam bir yere gitmek yerine evde misafir ağırlamayı severdi. Evimizi hep coşkulu kalabalıklar ile hatırlarım. O nedenle annemin anllattığı bu anılardaki gece gezmelerine hep özenirdim.

Neyse, diyeceğim o ki anneanne ve özellikle dede, kağıt oyunlarını seviyor, eğlencesine 51, 66 filan oynamayı, belki de başka oyunlar... Teyzeme, anneme baktığımda durum daha da fanatik. Teyzemin rahmetli eşi ve çocukları da hırsla oyun oynayan, korkunç mızıkçı tipler olmuşlardır. Ama içlerinde en mızıkçısı hiç kuşkusuz annemdir. Annem en küçük çocuk olduğu için biraz şımarmıştır, hala abla ve abisinin yanında şımarır! İnanın! Onlar da buna hala küçük bir kız gibi davranıp şımartırlar nasıl bir psikoloji ise... Neyse, annem öğretmen okulunu bitirdiği sene , yani koca bir kızken abla, abisi, eniştesi ve bir iki kişi daha dondurmasına kağıt oynamışlar. Her biri hırslı ve mızıkçı olan bu grupta annem kaybetmiş. O kadar sinirlenmiş ki, abi ve eniştesi de orada olmasına rağmen "nah alırsınız" demiş. Demekle de kalmamış afedersiniz:-) (Anne bunları anlatıyorum beni affet, o zaman çocuk sayılırmışın daha. Çüşş) Annemin bu davranışı aile içerisinde hep anlatılan anılardandır.

Annem bir de hilebazdır. Hatta o kadar ki mesela oyun oynayacak birini bulamadı, fal bakıyor. Kaşla göz arası çıkmayacağı aşikar olan falda kağıtları değiştirerek hile yapıverir. Bir de kimse bakıyor mu diye etrafı kolaçan eder. Kaç kez yakaladım! Bilgisayarda fal bakmayı öğrettim ama hile yapamadığı için zevk alamadığını düşünüyorum, keza dadanmadı!

Annem evliliklerinin başında arkadaşları ile konkene alışmış. Bir, üç, beş babam eve gelip yemek bir yana, evin kadınını da bulamadığı için dellenmiş. Tüm konken arkadaşlarının kocaları ile rest çekmişler ve kadınlar da haftada bir güne, o da parasız oynamaya başlamışlar. Rahmetli babamın ise o taraklarda bezi yoktu (ya böyle mi denirdi, yoksa yine komik bir laf mı ettim)

Annem azıcık aklım yattığı yaşta bana da oyun oynamayı öğretti. Piştiyi daha öğrenmeden Konken, 51, 66 gibi oyunları tüm kuralları ile oynayabiliyordum. Okuldan geldiğimde sıkıntıdan patlamış bir şekilde, elinde iki deste iskambil kağıdı ile beni bekleyen bir annem vardı, anlayın yani. Hatta ben sınav çalışırken, hadi biraz ara ver de 5-10 dakika konken oynayalım derdi. Ben de "milletin annesi çalış der, sen de kumar oynayalım diyorsun" diye takılırdım. Şaka bir yana bunlar annemin beni biraz olsun dersten uzaklaştırmak için yaptığı şeylerdi, biraz kafamı dağıtmak, dinlenmem için. Çünkü ben hırslı ve çalışkandım... Tabi o da sınav öncesi benimle eve kapandığı için sıkılıyordu ve deşarj olmaya ihtiyacı vardı. Evde ise ve beni kandıramzsa kendisi de 5 yaşında konken öğrenmiş ve çok da meraklı olan kuzenimi esir alırdı...

Yazın teyzemlere gittiğimizde durum daha da çekilmez bir hal alırdı.Kız tavlasını hiç öğrenmeden eniştem erkek tavlası öğretmişti ki oynayacak ve daha da önemlisi yenecek bir adam olsun! Kendisi hileyi çok severdi ve zar tutardı. Beni üstüste beş kez mars eder ve mutlu olurdu. Çoluk çocuk saatlerce kağıt oynardık ve çoğu kez bu oyunlar kavgalar ile bağrış çağrış sonuçlanırdı. Ama bir saat sonra hiçbirşey olmamış gibi tekrar masaya oturulurdu. Akşamları büyükler oyunlarına bizi almazdı, biz de kendimizi dışarı atardık. Bir de monopoli tutkumuzun olduğu bir iki yaz geçirdik. Büyükler de bu neşeli oyuna katılır, onlar da eğlenirlerdi. Bu oyunlar da çok gürültülü geçerdi...

Ben ilkokul sondayken annem harika bir komşuya kavuştu: Nükhet teyze... eşi, annesi ve 4 çocuğu ile koca bir aileydiler ve çok eğlencelilerdi. Nükhet teyzenin kendi yaptığı elma şekerlerinin ve gözlemelerin tadı hala damağımda. Nükhet teyze ve annesinin anneme göre harika komşular olmasının nedeni yaptıkları lezzetli gözlemeler değildi, aynı zamanda oyunu seven ve çok tanıdıkları olan tiplerdiler ki annem gibi dışa dönük ve gezenti bir tip için ideallerdi. Nükhet teyze arabasına hepimizi koyar gezdirirdi. Bir gün eve babalardan önce dönmeye çalışırken arabanın freni bozuldu ve bizim bağrışlarımız arasında nasıl durdu bilemiyorum. Çok büyük bir tehlike atlatmıştık ama bu bizi durduramazdı değil mi? Yıllar sonra Nükhet teyze kendi gibi bakımlı ve güzel bir arkadaşıyla kasap dükkanı açtı! Hatta İzmitin yerel bir gazetesinde "manikürlü eller et kesiyor" gibi bir manşetle bunların kokoş resimlerini yayınlamıştı. Aferim valla bir müddet o işi yaptılar, sonra tekrar ev kadınlığına döndü.

Tüm bu ortamların içinde ben oyunları hiç sevemedim. Mecburiyetten de oynasam iki elden sonra sıkılan bir tip oldum: Şu an oğluşla tavla oynarken bile sıkılıyorum. Annem oğluşa da bir iki birşey öğretmiş ama benim gibi bir elden sonra sıkılıyor. Biz okey de oynayamıyoruz mesela.

Annem ne mi yapıyor? Uzun süredir pek oyun oynamıyor. Bıktı herhalde. Arada bir bizi zorlar ama yüz vermeyiz:-P Biraz okey oynarız yazları (ne alakaysa) Öbür annem de konken hastası bu arada. Bir grubu var, arada buluşuyorlar.

Öyle işte... Bu da geçmişten bir demet...