Penceremin önünde düşündüklerim...

Cumalar geliyor, haftasonu geliyor, mutlu oluyoruz, bilmiyoruz ki hayat geçip gidiyor. Sonra hemencecik pazartesi oluyor, kendimizi sanki hiç ayrılmamış gibi işyerimizde buluyoruz. Bu sabah da sendrom başlangıcı ile ve arabada uyuklayarak geldim. Nedense pazartesi sabahları hep uyuyorum yolda... Halbuki haftasonları dinlenmiş olmam gerekmez mi? Hayır! Öünkü koşturmaca yaşanıyor her haftasonu hayatımda: Ev temizliği, yemek yapma, oğluşun dersleri, annem ile buluşma, arkadaşlar ve komşular ile görüşme, çamaşır, ütü, kuaföre gitme vs. vs. vs. Sonuçta pazartesi sabahı yorgun bir Renk! Yine de ben o yorgun geçen haftasonlarına kurban olayım! Önümüzdeki hafta haftasonu diye bir kavram olmayacakne yazık ki. Bizim yılda bir yapılan ama her ay yapılıyormuş gibi çabucak geliveren sinir Yapı Fuarı var çünkü!!! Iğğğ, eskiden bizim şirkette adamsızlıktan dolayı her şeyi ile sorumlu olduğum ama artık uğraşmadığım şu fuar hala tüylerimi ürpertiyor.

Düşünün 5 gün sürüyor ama haftasonu da dahi ve standdan yemek için ayrılmamız bile yasak. Evet yanlış okumadınız. Sağolsun mum gibi ayakta olacağız. Topuklu ayakkabı giymeyi seven ben spor ayakkabı ile geleyim de görsünler! Ne o yaa, artık ben yaşlı bir kadınım (işime gelince orta yaşı nasıl kabul ediyorum:-)) ne o bütün gün ayakta...

Neyse katlanacağız artık... Fuara gelirseniz belki bana rastlarsınız, ayakta durmaktan bedbaht olmuş bir hatun görürseniz o benim:-)

Dün haftasonu huzuru ile mutfakta börek yaparken camdan dışarı baktım... Güneş olanca güzelliği ile batmaya hazırlanıyordu. Oğluşun da dahil olduğu bir çocuk güruhu ülkemizde olan biten tüm olayların dışında, huzurlu, mutlu ve gürültülü bir şekilde, ne zamandır kesilmeyen ve kurumaya başlayan (bakınız site yönetimi konulu yazım) çimlerin üzerinde oyun oynuyorlardı. Şen çocuk kahkahaları açık penceremden içeri giriyordu. İçeride güzel bir müzik eşiliğinde koltukta uzanmış eşimin varlığını hissediyordum. Çocuk sesleri ile bozulan bir sessizlik hakimdi ortama... Ne huzurlu diye düşünürken birden paniğe kapıldım. Sahip olduğum güzellikleri kaybetme korkusu içimi sardı. Size de olur mu bu? Huzur nasıl olur da birden korkuya dönüşür! Börek yapmayı bırakmış bir şekilde penceremden çocukları izlerken hissettiğim panik atak pazar gününe yakışır bir karamsarlık verdi akşamıma... O çocuklara nasıl bir hayat vereceğimizi, ülkenin durumunu, yarın ne olacağını asla bilemeyeceğimizi düşündüm. Umarım herşey iyi olur. Umarım boşuna korkmuşumdur. Umarım çocuklar hep aynı huzur ile yaşarlar, oynarlar, gülerler...