İşyerinde kimler kiminle yemeğe çıkar dersi!!!

Dünkü yazımı yazaken eski iş yerimde o zamanki müdürümle aramızda geçen bir diyalog (aslında monologdu sanırım) aklıma geldi...

Şimdi efendim, üniversite bitince yükseğini yapmaya karar verdim. İTÜ de mimarlık tarihi kürsüsünü tercih ettim ve sınavı kazanarak buraya başladım. Tez hazırladığım sene artık çalışmanın vakti geldiğine karar verdim çünkü dersler üniversitede olduğu gibi yoğun değildi ve ev kızı görünümüne girmiştim. Evde kalmak ne kadar tatlı da olsa hayata erken başlamanın büyük bir önemi vardı.

Neyse, bizim çevremizde o sıralar milletvekili ve üstelik mimar- milletvekili akrabalar, bol tanıdık vs olmasına rağmen onların nedense senden bir alacağı yoksa işini asla yapmayan kişiler olduklarını bildiğim için iş başa düştü dedim kendi kendime, kimseye minnet etmeden kendi işimi kendim bulayım dedim. Bunun kolay olmadığını biliyordum ama nasılsa tezimi yapıyordum o yıl, yani çok da acelem yoktu... Gazetelerdeki iş ilanlarından birinde autocad öğretilecektir, deneyimsiz, yeni mezun özellikleri ile yazılmış ama mimar aransa da mimari açıdan çok alışılmış olmayan bir sektörde tanınmış bir firmanın ilanını gördüm. O sıralarda da nişanlıyım... Hadi bir başvurayım, hiç olmazsa Autocad öğrenirim dedim.

İş ilanı için orayı aradığımda çok tatlı bir sekreter sesi bana randevu verdi. N. benim sonradan çok candan dostum da oldu. Hayatımda tanıdığım en güleryüzlü sekreterdi O... Neyse, departman bölümü müdürü bayan ile görüştük, üstelik görüşmeye annemle gitmişim! Sonradan bunun benim için olumlu bir durum olduğunu, bunun hoşlarına gittiğini öğrendim. Ters de tepebilirdi... Ama annem bilmediği yere kıymetli kızını bırakır mı! Müdüre bilgisayar programını öğrenmeyi çok istediğimi, değişik ve alışılmadık bir sektörü öğrenmeyi de çok istediğimi belirttim ki bunlar da olumlu olmuş.

İnanılmaz bir şekilde işe alındım, Allahın şanslı kuluydum... O gün bugündür aynı sektördeyim...

Şimdi aslında konumuz çok farklı, anlatacağım bu değildi ama beni bilirsiniz.

Beni işe alan müdürümüz aslında iyi sayılırdı. Aslına bakarsınız bizimle iş konusunda hiç ilgilenmezdi. Yani işleri bizler götürüyorduk, ne yaptığımızı bilmezdi bile. Bu ne kadar doğru bilmiyorum. Şu an ben de müdürüm ama ne ayrı oda istiyorum, ne de yapılanlardan uzak kalmak. Kim ne yapıyor biliyorum, problemleri takip ediyor ve hemen müdehale ediyorum. Öyle böyle işler yürüyordu sonuçta...

O işyerinde o kadar arkadaşım vardı ki, aile gibiydik. Öğle yemeklerine hep aynı kişiler ile çıkmazdım. Değişik kişi ve gruplar ile çıkardım. Bu sekreter de olabilirdi, muhasebedekiler de, şefler de ve bazen müdürler de... Fakat bir kez bile kendi müdürümle çıkmadım, çünkü o hep kendi ayarındakiler ile çıkardı. Bir gün, herhalde beni gözlemiş, yanına çağırdı. Bana: "Hep kendi ayarındaki kişiler ile yemeğe çık, yanında çalışanlar ile, sekreterler ile, stajerler ile yemeğe çıkma" diye nasihat etti!!!. Ben bişey demedim tabi, şimdi olsa derim ama o kadar genç ve çaylağım ki! Peki dediklerine uydum mu? Tabi ki de hayır:-) Ne alaka ya!

Eğer aradaki mesafeyi gerektiği gibi koruyabilirseniz herkes ile iletişim kurmakta, insanların hayatını öğrenmekte, sorunlarını bilmekte bir problem yok diye düşünüyorum... Ama benim yaklaşımımı suistimal ederlerse de anında kendimi çekerim, o kadar da sertimdir sırasında...

Türkiye'de ne yazık ki üst yönetimde hep o kadınınki gibi bir yaklaşım var! Ben öyle olamadım hiç. Bunun bana birşey kaybettirdiğine inanmıyorum, aksine Melek gibi beni hala arayan o kadar kişi var ki! Hatta bir asistanım vardı, benden sadece 8 yaş küçük olmasına rağmen ona kızım diye takılırdım. Burada çalışmaya başladığımda bana çiçek yollamış, kartta "kızınızdan..." yazıyordu...

Kibir hoş bir duygu değil... Hepimiz eşitiz. Banim için insanın iyiliği önemli. Çaycı bile insan, bana çay getirdiğinde teşekkür etmek, arada çocuklarını sormak beni küçültmez. İnsanları bazen anlamıyorum. O kadını da hiç anlamamıştım o anda. Ve sonrasında da...

Bugün benim için önemli bir gün. İnşallah iyi geçer Allahım... İnşallah yarın mutlu olarak karşınıza çıkarım arkadaşlarım...