Melek...

Eski şirketimde Melek isimli bir sekreterimiz vardı... Hiç bir iş tecrübesi olmadan alınmıştı. Ona yazı yazdırırken fenalık geçirebilirdiniz. Ama sonra herşeye alıştı, kendini geliştirdi. Tombik bir kızdı, şişman demek istemiyorum. Biraz kilolu diyelim.... Her biraz kilolu insanın olduğu gibi çok neşeli bir kızdı. İşe başladığı zamanlar 20 li yaşlarının başında olmalı...

Bizim bölümün sekreterliğine geçti sonra yardımcı asistanlıktan... Telefon konuşmalarında "Alo, ben Melek hanım" dediği zamanlar kopardık gülmekten:-) Arada takılırdık. Ama hep sevdiğimiz içindi... O da bizimle gülerdi, hiç alınmazdı. Bir gün ona kargoya vermesi için bir paket ve bir kartvizit verdim. Kartviziti özellikle adamın Rusça, yani kril alfabesi ile yazılmış olanını verdim. Bu ilk başta sakin sakin aldı, beş dakika kadar sonra panik içinde geldi, gık mık diyor, ne oldu dedim, bu usça yazıyor, nasıl yazacağım diye kıvrandı. Biz de kahkahayı patlattık hain hain, doğru kartviziti verdim de rahatladı…

Melek her daim rejim yapar ama hiç kilo veremezdi. Tıpkı çoğumuz gibi… Ama yüzü çok güzeldi, Sibel Cana benzetirdim onu… Saçları dalga dalga, çok hoş bir kumraldı, kendine bakardı, elinden geldiğince güzel giyinirdi…

Meleğin evi işyerine o kadar yakındı ki! Ramazanda iftarı benim koca masamda toplanır açardık. Evden dolmalar, börekler getirerek. Melek bir iftar öncesi evine bir koşu giderek porselen tabaklar, çatal kaşıklar ve sıcak çorba getirerek olaya son noktayı koymuştu! Düşünün yani:-) Güzelim bir sofrada arkadaşlar ile keyifli bir iftar... O günleri bazen özlüyorum, bir aile gibiydik orada. Buradaki aptal, soğuk, Almanvari ilişkilerden çok uzakta...

Meleğin ailesinin mali durumu çok iyi değildi. Dört kızı olan, eşi çalışmayan emekli bir işçi baba, ama ailesine çok düşkün... Birbirine bağlı, düşkün bir aile. Bu mutlulukl tablosu Meleğin babası kanser olana kadar sürdü. O maddi imkansızlıklar içerisinde bile kızlar babalarına iyi bakabilmek, onu güçlendirmek, tedavi ettirebilmek için çırpındılar. Nafile, babacıkları gitti...

Daha sonra aile üzerinde hep kara bulutlar dolaştıç. İki büyük kız evlenip ayrıldı, eve gönderildiler. Sonra ben oradaki işten ayrıldıktan sonra tüm idari kadro değişince Meleği işten çıkartmışlar, daha doğrusu ilk başta uzak bir depoya sürmüşler, sonra işten çıkartmışlar. Daha sonra tanıdıkların vasıtası ile bir yerde çalışmaya başlamıştı ve orada da yollarımız kesişti. Buraya başlamadan önce 4 ay orada çalışmıştım ben de. Elimden geldiğince kollamaya çalışırdım onu. Arada dertleşirdik, sıkıntılarımızı paylaşmaya çalışırdık. Kimseyi sekreter, çaycı vs. diye küçümsemediğim ve herkesi eşit gördüğüm için onunla vakit geçirmekten gocunan bir züppe olmadım. Herkes ile anlaşmaya çalışırdım.

Neyse, kara bulutlar başında dolaşmaya görsün, ben yine oradan ayrılıp buraya başladığımda yine onu işten çıkartmışlar. Ondan sonra bunalıma girdi. Aile skıntıları, küçük kardeşinin 3 kez nişan atması, kendi kısmetinin bir türlü açılamaması, büyük ablasının barıştığı eski eşi işe çocuğunun bir türlü olmaması, para sıkıntısı, eve kapanmak... O güzelim saçları bembeyaz olmuş... Bunları hep uzaktan duydum. Arada konuşuyorduk ama ne yalan söyleyeyim son zamanlarda hayat koşturmasında onu ihmal ettim

Dün beni aradı, sesi neşeli geliyordu ama aslında çok kötüyüm, ilaç tedavisi görüyorum dedi... Hastanelerde yatmış, psikolojisi çok kötüymüş. İlaçsız duramıyorum dedi. Elimden geldiğince onu rahatlatmaya, hayatta şükredecek şeylerin de olduğunu anlatmaya, ailesini, özellikle annesini düşünmesi gerektiğini söylemeye çalıştım. Herşeyin aslında beyinde bittiğini de söyledim. İyi olmaya karar vermeli ve buna çaba göstermelisin dedim... Umarım işe yaramıştır. Bana söz verdi çaba göstereceğine.

Üzüldüm, arkadaşları çok ihmal etmemeli. Onu daha sık arayacağım...