Misafirler, aile, kısır döngü ve diğerleri...

Sevgili dostlarım... Evet dostlarım diyorum çünkü kötü günümde yanımdasınız, benim için tanımadığınız bir çocuk için dua ediyor, üzüntümü paylaşıyorsunuz. O halde gerçek dostsunuz...


Şimdi bunu neden söylüyorum onu açıklayayım. Gerçek dostlar kötü günlerde belli olur. Şirketteki herkes hastanede olduğumu, kötü olduğumu biliyordu ama ben evdeyken bir iki kişi aradı. Gerçi şirket adına güzel bir çiçek geldi ama bu düşünceli Genel Müdür asistanının jesti tabi... Hadi belki evde beni rahatsız etmek istemeyenler olmuştur diyelim, ama Pazartesi işe başladığımda bile geçmiş olsun diyenler çoğunlukta olsa da yanımdan geçen ama hiç bir kelime söylemeyenler oldu. Bilmemeleri mümkün değil. Gerçi çok mu umursuyorum, yooo... Allah sağlık versin en önemlisi o. Ama bunun mantığını anlamam mümkün değil. En acısı ve aslında tuhafı Genel Müdürümüz bir geçmiş olsun demedi. Küçük bir toplantı yaptık, sadece nasılsın dedi o kadar. Onu da artık çüşş dememem için demiştir. Yani ben bu şirket daha sıfırken işe başladım ve o kadar ileri gitti, büyüdü ki! Benim de katkılarım yadsınamaz. Ama ne oluyor, biraz hasta olduğunda sen yoksun. Kendimi işe yaramaz biri gibi mi hissetmemi sağlamaya çalışıyor. Ne yani biraz iyi davransa şımarır mıyım? Bazı şeyler kafamda daha iyi oturuyor. Bizler aslında şirketler için birer hiçiz arkadaşlar... Hepimiz olmasak da çoğumuz diyelim, belki içinizde bu konudan müzdarip olmayanlar vardır. Boşver diyerek hayata devam ediyorum.

Çarşamba ve Perşembe acı çektikten sonra uzun bir sıcak banyo sonrasında uykuya dalıp sancısız bir şekilde uyanınca bu kadar dinlenme yeter diyerekten temizliğe başladım. Kızmayın hemen! Hareket taşın kolay düşmesini sağlayan faktörlerdenmiş, biliyorsunuz hala sol böbreğimde iki minik taş var... Taşlar o kadar hareketten sonra şoka uğramışlarıdır diye düşünüyorum. Zaten bir hafta önceki haftasonunda deli gibi temizlik yapmış ve daha önce yazdığım yapılacaklar listesini bilem aşmıştım. Bu hafta da salon ve mutfak camı (ki mutfak camım çopk zor!) silinmesi, duvarların silinmesi (oyundan gelen minik bir yaramazın minik el izleri, koridorda oynanmış futbol topunun yuvarlak izleri yokedilmesi amaçlı) yerlerin temizliği, tüm evin toparlanması, elde çamaşır yıkama, ütü derken Cuma komalık bir şekilde eşimi bekliyordum. Eşim kızdı kızmasına ama ertesi günü 12 kişilik bir yemek vereceğimden habersiz değildi. Dayımın büyük oğlu Almanyada yaşıyor ve O da mimardır, ailesini görmeye gelmiş, halasına, yani anneme de gelmek istemiş ve Pazartesi döneceği için ancak Cumartesi gelebilirdi. Bu nedenle mecburen buyur ettik. Tabi onunla beraber canım dayım, Rahibe Teresa benzeri yengem, küçük oğlu, onun eşi, 2 çocukları da geldi. Bir de ağabeyimi çağırdık, çünkü hep beraber olma olasılığı çok karşımıza çıkmıyor. Sağolsun börek harici tüm yemekleri annem yaptı, çok yoruldu ama değdi, harika bir sofra oldu... Kalabalık güzel bir yemek yedik. Çocuklara balkonda hazırladım yemeği. Onlar da bol bol azdılar. Biz bayanlar biraz yürüyüşe ve çay içmeye çıktık, çocuklar da oyun sahalarına gittiler, beyler de balkonda kaynattılar saatlerce. Çok hoş ve keyifliydi. Sonra toplu bir resim çektirdik...

Misafir olarak 8 kişi, bizle beraber 12 kişi ağırlamak hastalık sonrasında biraz fazla oldu olmasına (Perili Köşkçüğüm:-) ama ailem ile beraber olmak iyi de geldi, yalnız olmadığımı anımsattı.

Bu arada ağabeyimin yeni evime ilk kez geldiğini de belirtmeliyim! Neredeyse bir yıl olacak! Aramız biraz limoniydi. Gerçi konuşuyorduk ama ona en çok ihtiyacım olduğu anda beni yüzüstü bıraktı, sonra pişman oldu ama sonra da yardımını ben kabul etmedim. Manevi bir iyilik istemiştim oysa, maddi filan değil. Alllah kimseye muhtaç etmesin. O gün barışmış olduk, annem mutlu oldu. Yine aynı kısır döngünün devamı aslında. Ağabey kardeşini yüzüstü bırakır, sonra affedilir ama bir müddet sonra kimsenin aslında değişmediği, aynı olduğu anlaşılır, kardeş yine hayal kırıklığına uğrar. Aynı kısır döngü içerisinde dönülüp durulur. Bu hep böyledir...

Canım dayıcığım ailenin en büyüğü. Annem ile aralarında sekiz yaş var. Aslında yaşına göre gayet iyi ama bu sefer biraz çökmüş mü gördüm ne! Allah uzun ve sağlıklı ömür versin.

Pazar günü hiç birşey yapmayacağım dedim ama yemek, ütü, çocuğun derslei derken gün nasıl geçti anlamadım. İşte böyle, sağlıklı günler...