Oğluştan bir macera...

Birkaç yıl önce oğluş sınıfından bir kıza aşık olmuştu (Allahım ne günlere kaldık!) Kız gerçekten de sınıfın en güzel kızıydı… Sarı uzun saçlar, mavi gözler… Pek çok kız çocuğu gibi giyime kuşama çok meraklı bir kızdı. Yalnız kız gözlük takıyordu. Kaynanalık yapıp “iyi de o gözlüklü” dediğimde oğlum, “olsun anne, lens taktırırız”demişti ve bu sorun da ortadan kalkmıştı.

Şimdi yine kaynanalık yapıyor diyeceksiniz ama bu kız biraz cırtlaktı. Hep beraber pikniğe gittiğimizde aman annesine bir bağırdı, bu iş olmaz oğlum dedim:-P Oğlum bunu duymazdan geldi tabi… Annesi de o kadar iyi bir kadındı ki!

Neyse, bunların bir telefon ile mesajlaşmaları vardı, çok şirinlerdi. Mesela:
- Annemin cebinden mesaj atıyorum
- Ne yapıyorsun
- Evdeyim, sen
- Ben de evdeyim
- Ne yapıyorsun?
- Bilgisayar oynuyorum sen?
- Cebi anneme verecem sakın başka mesaj atma

Tüm bu cümleler tek mesaj olarak gidip geliyor yalnız, dikkat edin!

Başka bir gün annem taşınacağı zaman bir veda yemeği vermişti. Çoluk çocuğa ayrı masa kurduk. O akşam yapılan mesajlaşmalar:

- Ben sana küstüm
- Neden
- Sen bugün bana bakmadın
- Asıl sen hep Kaan ile konuştun, benimle konuşmadın!
- Sen neden bakmadın?
- ……
- Cebi anneme verecem sakın başka mesaj atma

Böyle tatlı tatlı giden ilişki taşınmamızla bitiverdi! Sonra kız Kaan ile çıkmaya başlamış diye duydum! Oğlum başka bir kız buldu ama aklına çok gelir bu kız. Geçen annesini aradık hallerini hatırlarını sormak için, kız dışarıdaymış. Konuşamadı diye kahroldu bizimki. Sonra da aramadı diye kızdı. Ah oğlum kızlar böyledir işte, boşver o kızı diyerekten kaynanalığa devam ettim. Pek bir fena kayınvalide olacağım, ona göre kız anaları…

Bu arada o günlere ait bir şey aklıma geldi Ebrunun bloğunu okurken. Bu kıza aşıkken oğlum bir gün geldi: “Anne biliyor musun ben sana benzeyen bir kızla evleneceğim dedi. Ben dört köşe oldum tabi. “Nasıl benim gibi yani?” diye sordum ve özelliklerimi dinlemeye hazırladım kendimi... Cevap şuydu: “Sarışın, mavi gözlü” İyi de ben mavi gözlü değilim ki!