Biraz umut...

Bugünlerde hep diplerdeyim arkadaşlar. Şu suyun yüzüne çıkamıyorum bir türlü. Bana nazar mı değdi ne! İş hayatımda da bunalıyorum. Belki de en mutsuz günlerimi yaşıyorum iş hayatında. Oysa çalımayı, yaptığım işi, hatta stresi, problem çözmeyi bile çok seviyorum. Ve kendi işim olsa ancak bu kadar severek ve özveri ile çalışırım. Fakat değerim anlaşılmadığı gibi bir de çok iyi çalıştığım için azar işitiyorum.

Dün bir sürü ipe sapa gelmez bahaneler ile yerden yere vuruldum. Bunların nedenini biliyorum aslında. Yani bunları söyleyen aslıbnda kendisi de söylediklerinin doğru olmadığının farkında ama söylemek zorunda hissediyor sanırım. Ona soruyorum, aksayan ne, ne sorun var diye... Somut bir şey sunamıyor. Çünkü yok.

Yazıklar olsun diyorum. Çalışmalarımı haram etmiyorum ama böyle devam ederse inşallah haram olur. Çok canım yandı dün ve cidden kalbim acıdı. Çok büyük haksızlığa uğradığımı düşünüyorum. Bu olup bitenleri can acısı ile Allah'a havale ediyorum.

İşin ilginç yanı hala özveri ve koşturmaca ile ama yine eski sevgim ile işimi yapıyorum. Oysa bir kişi git rapor al dedi ki inanın dün bir hastaneye gitsem o halime bir hafta rapor alırdım. Ama düşünmedim bile. Bunalabilirim ama hala sorumluklarım var. Aptalım ben değil mi? Evet aptalım.

Mutsuzum ama geceler biter, sabah olur, her sabah da güneş doğar... Bunu bilmek bana umut veriyor. Sanırım çok fazla şey üst üste geldi. İyileşmeliyim, iyileşeceğim. Değil mi?