Işığın Tutulduğu Gece...

Burcu, Meltem ve Cenk çocukluktan beri kopmayan arkadaşlardı. Aynı yazlık sitede oturan ailelerin çocukları olarak tanışmışlardı birbirleri ile... Hayat onları bambaşka noktalara attıysa da boşluklardan yararlanıp birbirlerini buluyorlar ve büyük koşturma içerisinde beraber eğlenip gezebilmeyi başarıyorlardı. Üçü de üniversiteyi bitirmiş ve bambaşka sektörlerde boğucu iş hayatına atılmış, kariyerlerini ilerletmeyi hayal ediyorlardı.

Ağustos ayında gerçekleşecek güneş tutulması aylar önceden konuşmaya başladıkları bir konuydu ve o gün tutulmanın en güzel biçimde izlenebileceği Nemrut’da olmaya karar verdiler. Çalışma hayatının başındaki gençler için izin almak çok kolay olmasa da bunu başarabildiler.

Burcu güneş tutulması başladığı anda garip bir rüzgar hissetti vücudu üzerinde. Ellerinde tuttukları özel camlar ile bakmaya başladılar kararan güneşe. Tam olarak ışığın gizlendiği anda kuşlar şaşırarak uçuşmakta ve acı bir şekilde ötüşmektelerdi. Oradaki insanların hayret ve hayranlık ile ağızlarından çıkan mırıltılar giderek çoğalıyor ve ortamda bir uğultuya dönüşüyordu.

Güneş artık yalın bir çember ışıltısı haline gelince Burcu robotsu hareketler ile elindeki camı gözlerinden uzaklaştırdı ve muhteşem olayı çıplak gözle izlemeye devam etti. Hissettiği şey tam anlamı ile büyülenmiş olduğuydu. Belki bir daha asla şahit olamayacağı bu doğaya özgü gizeme gözlerini kapatmadan, hayranlık ile bakıyordu… Ağzından sadece “çok güzel…” kelimeleri döküldü. Muhtemelen bunu sadece kendisi duydu…

Güneş eski formuna kavuşurken ortalık sabah aydınlanmasına benzer bir loştuktaydı ve insanlar hala olayın etkisinden kurtulamamıştı. Üç genç kendilerine geldikten sonra hissettiklerini, deneyimlerini birbirine anlattılar.

Nemruttan dönerken boyuna güneş tutulması olaylarından bahsettiler. Meltem tarihte bu olayın hep uğursuz sayıldığını ve ardından hep kötü olayların meydana geldiğini söylüyordu. Ona göre yine kötü şeyler olacaktı. Diğer ikisi ise buna kesinlikle inanmıyordu ve hafif çapta Meltem’in korkusu ile dalga geçiyorlardı. Tutulmanın yarısını sadece gözleri ile izlemiş Burcu ise göz ağrısından şikayet edip durdu… Diğerleri de kendi düşenin ağlamaması gerektiğini söyleyip gülüştüler. Eve gidene kadar eğlendi üç arkadaş yine…

Burcu son altı aydır Cenk’in kendisine başka türlü baktığını hissediyordu. İlginç olan ise onun da Cenk için daha önce hissetmediği şeyleri hissettiğiydi. İnsan yıllarca sadece arkadaş gözü ile baktığı bir kişiye aşık olabilir miydi? Eğer hisleri aşk ise ki öyle olduğu açıktı, bu mümkün demekti ve kaçmanın anlamı yoktu. Fakat aralarındaki güçlü arkadaşlık hislerini ortaya dökmelerini engelliyor ve onları güçlü bir biçimde korkutuyordu.

Güneş tutulmasından dört gün sonra Cenk ailesinin yanına yazlığa, Yalova’ya gitmeye karar vermişti. Burcudan da gelmesini istedi ama Burcu o kadar uzun izin alamamıştı ki… Hafta sonu gelirim dedi kendisine uğrayan Cenk’e… Cenk bir şey söylemek istedi, sonra sustu. Aslında Burcu söylemek istediğini biliyordu. Kapıdan geçirirken Cenk’e seslendi, o da bir şey söylemeden sadece el salladı. Oysa “seni seviyorum” demek istemişti.

Burcu 17 Ağustos gecesi uğursuz sallantı ile uyandığında aslında savaş çıktığı gibi saçma bir fikre varmıştı. Derken başlarına geleni anladı. Kendini gecelikler ile dışarı attığında yıkımın büyüklüğü ile ilgili hiçbir fikri yoktu. Radyolar kötü haberleri geçtiği anda yıkım bölgesinde yer alan ve ailesinin, arkadaşlarının olduğu yazlık evleri aklına geldi. Şok içerisinde eve girdi, giyindi, arabanın anahtarını alıp dışarı çıktı.

Bir yandan kendini kaybetmiş bir şekilde trafik lambalarının bile çalışmadığı yollarda araba sürüyor, bir yandan da boşa bir çaba harcayarak cep telefonundan sevdiklerine kavuşmaya çalışıyordu. Telefonlar susmuş, tüm şehir karanlığa gömülmüştü…

Yollar şaşkın ve ne yapacağını bilemez insanlar ile doluydu. İzmit’e geldiğinde ise durum daha da vahimleşmiş ve iğrenç depremin hasarları kendini göstermişti. Burcu iki-üç saatten daha fazla süremeyecek yolu kaç saatte aldığını bilmiyordu Yalova’ya vardığında. Trafik birbirine girmişti. Çaresiz yüzler, birilerini arayanlar, acı çığlıklar atanlar,şok içinde yığılıp kalmışlar, yardım için olay yerlerine ulaşmaya çalışan dernek üyeleri… Herkes şoktaydı.

Burcu nihayet siteye ulaştı. Artık hem ağlıyor, hem de bağırarak annesine sesleniyordu. Tanıdık yüzlerin olması iyi haberdi. Site yerindeydi demek ki. Evlerini gördü, ayaktaydı. Ön taraftaki yeşillik üzerinde anne babasını gördüğünde tekrar hayat buldu. Onlara koşup çılgınca sarıldı. Tekrar doğmuş gibi kenetlendiler.

Bir müddet sonra orada bir tuhaflık hissetti Burcu. Sanki burası böyle değildi, bir değişiklik, bir eksik vardı… Biraz sonra dehşetle hissettiği bu eksikliğin yan blok olduğunu gördü! İçerisinde Cenk’in yaşadığı bina yoktu…. Bina tamamen çökmüştü. İskambil kağıtları gibi ezilmiş beton yığınını korku ile seyretti. Çılgın gibi Cenk’i aradı ama yoktu. Beş saat sonra Onun ve ailesinin cesetleri çıkartıldı.

Burcu depremden bir ay sonra TV’de bitip tükenmek bilmeyen deprem tartışmalarını izlerken başının hareket ettiğini fark etti. Yine deprem mi oluyor diye panik oldu ve lambalara batı. Sorun yoktu. Son zamanlarda vücudu istem dışı hareket eden ve deprem olduğunu düşünen bir sürü insan duymuştu ve kendisi de onlardan biriydi. Meltem ile beraber kalıyorlardı artık. Cenk yoktu…

Kalkıp pencerenin önüne geldi. Dışarıdaki ışıklar, bu şehir artık ona sadece hüzün veriyordu… Parıltılar güneş tutulmasındaki gibi yok olmuştu. Televizyondaki psikolog kadın sevgiden bahsediyordu. Diyordu ki, korkmayın, birbirinize “seni seviyorum” deyin. Yarın bunu söyleme şansınız olamayabilir… Düşündü. O seni seviyorum diyememişti… Artık şansı da yoktu. Ama belki göklerden onu duyardı Cenk. Bağıdı, “seni seviyorum” diye…

Tüm gece sadece dışarıyı izledi. Dışarıda tehlike içinde yaşayan bir “Şehr-i İstanbul” vardı…


Renkler...

Not: Bu hikaye deçen kahramanlar hayal ürünüdür. Fakat geçen olayların çoğu ne yazık ki gerçektir...