Kocaman aileler, mutlu yüzler...

Dün sakin, güzel bir kandil akşamı geçirdik. Eşimin telefon ile kandilleşme faslı biraz fazla uzun olur. Allah'a şükür kandilini kutladığımız birçok büyüğümüz var...

Aslında eşimin babası 11 kardeşlermiş! Düşünün tam 11 çocuk... Babam da en küçük çocuk. Ve şu an sağ kalan sadece O... En son geçen yaz küçük ablasını kaybettik. Şimdi o kadar kardeş, kardeş çocuğu ve torun (Benim yaşta torunlar var) , onların eşleri, çocukları ile koskoca, büyü, mutlu bir aile olduğumuzu düşünmeyin. Çoğunu tanımıyorum bile. Eşim bile çoğunu tanımıyor. Yani ne yazık ki birbirinden kopuk bir aile. Oysa birbirine bağlı bir aile olsaydı biraraya toplanıldığında koskoca bir mekana ihtiyaç olabilirdi. Öyle ailelere bayılıyorum ben.

Tabi görüştüğümüz veya en azından böyle kandillerde aradığımız insanlar var. Dün ismini pek duymadığım bir kuzenini aradı mesela eşim. Onun kızını tanıyoruz, bana yakın yaşlarda... İlginç geldi. Bir teyzeli, bir dayılı, bir amcalı ve vefat etmiş bir halalı (büyük halam ama) bir çocuk olaraktan tuhaf karşılıyorum bu durumu...

O kadar kopuk olanlar var ki... Mesela Almanyada yaşayan, orada çok çok ünlü bir Al man firmasının yönetim kurulunda yıllarca çalışmış bir akrabaları var. Adamın teyzesi (veya halası) öldü geçen sene, babamı aradı ama ölen halanın kızlarını aramamış bile. Tuhaf işte... Almanlarda bile bu yoktur. Doğum, ölüm gibi kavramlara saygı duyarlar.

Neyse, bu konuya yakın bir şey okudum. Sabancı ailesini bilirsiniz. Sakıp Sabancı'nın dul eşi gazetenin birine röpörtaj vermiş geçenlerde. Diyor ki, Sakıp Sabancı hayattayken tüm aile bir buçuk ayda bir Sabancı Centerda bir araya gelirmiş çoluk çocuk... Sakıp Sabancı ölünce bu olay bitmiş. Bir çoğu ile artık eskisi gibi görüşemiyormuş. Demekki o birleşmeler, toplantılar sevgi ve gönül birliği nedeni ile değildi. Belki zorunluluk, Sakıp Sabancının etkisi ileydi. Bu da hoş değil tabi...

Günümüzde ilişkiler ne kadar boş... Şöyle koskocaman, sevgi dolu aileler nerede? Eminim hala vardır bir yerlerde????