12 Eylül, Bloğumun birinci yılı:-)

Merhabaaaaaa. Bugün benim için özel bir gün. Çünkü bloğumun birinci yılı doldu... Bloğum bir yaşında artık. Ne kadar çabuk geçmiş zaman. Sabah düşündüm, neler paylaştık beraber. Sevinçlerimi, üzüntülerimi, çocukluğumu, mutluluklarımı, hastalıklarımı, anılarımı, annem,, babamı, oğluşumu, ailemi, yaşadıklarımı, RENKLERİMİ paylaştım sizlerle. Ne güzel...

İnşalllah uzun yıllar beraber oluruz ve geleceğimize güzel anılar bırakırız. Düşünün. Yirmi otuz yıl sonra anneanne, babaanne olmuşuz, hala birbirimizle yazışıyoruz... Hala paylaşıyoruz, hala birbirimize yardım ediyoruz. Biliyoruz ki yalnız değiliz... Ve en önemlisi geçmişimizi okuyoruz. Eminim o zaman da diyeceğimiz şu olacak: Ne kadar çabuk geçti zaman...

Bu gün size geçen yıl Ekim ayında yazdığım bir postumu yayınlayacağım. Dünkü postumda kokulardan bahsetmiştik ya... Ben de annemin günlerindeki kokuyu anlatmıştım. Hadi nostaljiyi daha da derinleştirelim ve eski günleri anımsayalım:

NEREDE ESKİ "GÜN"LER:

"Çocukluğum çok güzel geçmişti. O günleri özlemle anarım. Ama yukarıdaki başlıkta özlem duyduğum "gün" bu değil. Günü ikinci anlamında kullandım. Hani kadınlar birinde toplanır, bol bol yenilir, içilir, sohbet edilir, kaynatılır ya işte o günlerden:-)Annemin günlerini unutamam. Annem çalışan bir kadındı ama öğretmen olması, o zamanlar çift "tedrisat" eğitimin olması nedeniyle ya sabahları ya da öğlenleri boş olması ve yazlarının da ona ait olması nedeniyle gezmesinden, tozmasından, günlerden eksik kalmazdı. Eğer tatil zamanı değilse kendi günlerini cumartesi günleri yapabilirdi o kadar.Bebekliğimden başlayarak ben de bu günlerin içerisinde yer aldım hep. Alt katımızda cicianne dediğim, annemin dediği gibi elinde doğduğum, beni kızı, torunu gibi seven bir komşumuz otururdu. Eğer bir gün varsa gelir, beni süsler püsler (zaten apartmanın uzun süre en küçük kız çocuğu olduğum için komşular zamanında oynayamadıkları bebekleri yerine beni koyar, barbie bebek gibi giydirip saçımı filan yapmaya, süslü tokalar takmaya bayılırlardı, ben de şımarırdım tabi) alır oraya götürürdü. Annem de okuldan doğru oraya gelirdi.

Annem hep anlatır ve ben de cidden hatırlarım. Sıralamaya başladığımdan itibaren evsahibine bana "abezi", yani elbezi vermesi için tuttururmuşum. Neden mi? Orta sehbasını sileceğim... Hem de öyle kuru bez olmayacak, ıslak bez tuttururdum. İşte bunu hatırlıyorum, kuru bez bir zevk vermezdive kirleri çıkartmazdı:-) Şimdi aslında haklıymışım, anneme bakıyorum hep iş,hep temizlik, ciciannem zaten titiz bir kadındı, bakıcım zaten hem benimle oynar, hem de evin ufak tefek işlerini yapardı. Yani anlayacağınız etrafım temizlik hastası bir kadınlar ordusu ile çevrili idi. Ben de evsahibinden elbezi yerine ne isteyim, bilgisayar mı? (Hayır o zaman bilgisayar vardı da biz mi istemedik)

Sonra azıcık büyüyünce günler benim için misafir veya evsahibin çocukları ile oynayabileceğim, o nedenle de gitmek için can attığım yerler oldu. Bir eve misafirliği gittiğinizde ilk anda evin kokusu burnunuza çarpar... Poğaça, kek ve demlenen çay. O kokuyu severdim. Sonra eller öpülür tek tek. Bu kısımdan sıkılırdım. Sonra çocuklar ile ayrı odaya gidilir, arada gelen güzel mamalar yenir, daha geç eve gitmek için annelere baskı yapılır. Kadınlar o günlerde döktürürlerdi, herkes de ne becerikliydi...

Eğer annemin günü varsa sabahtan salonun sobası yakılırdı. Evin devasa bir salonu vardı ve bu güzel salon misafirlerin gelmesi dışında hiç kullanılmazdı! Yazın bile... Büyüklüğünden dolayı o odanın ısıtılmasını sağlayan kocaman ama çok şık Demirdöküm bir sobamız vardı. Sabah annem onu yakıp içerisi azıcık kırılınca hemen oraya girer, sobanın yanında oturur, kitap filan okurdum. Orada oturabilme ayrıcalığı beni sevindirirdi.

Annem mutfakta habire çalışırdı. Kaç çeşit yapılırdı bilmiyorum ama hepsi çok güzeldi. Herkesin bir spesiyali olurdu. Annemin Amerikalı arkadaşından öğrendiği applepie ve harika poğaçası çok sevilirdi. Mutlaka olurdu her gününde. Diğerleri ise değişirdi. Sonra teker teker misafiler gelirdi. Erken gelenler ve geç gelenler hep aynı olurdu. Herbirinin ayrı ayrı geliş saatleri ilginç bir şekilde genellikle hep aynı olurdu, dönüş de sanırım eşlerinin geliş saatlerine endekslenirdi:-)

Sonra büyüdüm ve genç kız oldum. Artık günlere gitmek istemiyordum. Annemin ısrarları da işe yaramıyordu, arkadaşlarımla gezip tozmak varken oraya gidip hanım hanımcık oturup laf dinlemek sıkıcıydı. Sanırım hepiniz bu aşamaları yaşamışsınızdır.

Sevimli sıcak sohbetler sanırım o kadınları mutsuzluklarından dertlerinden biraz olsun uzaklaştırıyordu. Aslında sanırım bu günler onlar için bir çeşit terapi oluyordu. Herkes mutlu mesut ve ağzına kadar doymuş bir şekilde evine giderken akşam çocuklara eve eşe ne uyduracağını düşünürdü sanırım:-) Bizde genelde kahvaltı olurdu ama babam bundan pek hazzetmediği için hem sevdiği hem de kolay olduğu için ızgara et mutlaka yapılırdı.

Ben büyüdüm, evlendim, barklandım. İş hayatım anneminki gibi değil. Üstelik İstanbul'da bir yerden bir yere gitmek işkence. O nedenle bu tip günlerim olmadı ama ben de misafir ağırlamayı, misafirliği gitmeyi severim. Evkadınlığım yaptığım dönemde annemin günlerine yardımcı olurdum, yine onunla gezip tozmaya, sanki çocukluğuma dönmeye başlamıştım:-)Sonra tekrar aktif çalışma hayatına başladığımda işten izinli olduğum dönemlerde eski okulumuzun velileri sağolsun beni yalnız bırakmazlardı. Sabah oğlumu okula bıraktığımda kimin elinde kalırsam onunla birşeyler yapardık:-) birinde kahvaltı eder kahve içerdik. Öğlenleri de birilerine gidilirdi veya ben davet ederdim. Onları özlüyorum. Bu okulda henüz kimseyi tanımıyorum. İnşallah iyi veliler ile dostluk kurarız...Neyse, cuma günü evdeydim ya çeşit çeşit yemek ve kek börek yaptım. Diyebilirim ki mutfaktan hiç çıkmadım. Öyle özlemişim ki. Pazar günü de profiterol yaptım. Aslında yaptığım bazı yemeklerin resimlerini çektim, hani yemek bloğu olmasam da yayınlarım değişiklik olur diye ama UPS kayboldu ve fotografları bilgisayara aktaramadım. Artık sonra yayınlarım:-)Yazmayı üç günde özlemişim... Sanırım blog dünyası çok farklı. Eşim pek sıcak bakmıyordu blog olayına ama profiterolün resmini neden çekmedin diye sordu, havaya giriyor yavaş yavaş:-)" -Ekim 2007 RENKLER