Gündelik hayat...

Dün saat altıya çeyrek kala işten çıktım, eşim de beni almaya gelmişti. Yirmi dakikada eve gidebilecekken saat yediyi on geçe eve gelebildik. Malumunuz herkes iftara yetişmek için çabalıyordu ve trafik berbattı. Bir de arabanın su kaynatma gibi bir sorunu oldu ki ilk kez başımıza geliyor. Nasıl oldu anlayamadık. Suyu azalmış! Oldukça fakir bir mahalleden ana caddeye ulaşmaya çalışıyorduk o sıra. Çok ilginçtir ki insanlar yardımcı oladular. Araba için su verdiler, bir yardıma ihtiyacımız olup olmadığını sordular. İftar öncesi koşturmada evlerine giderken üstelik. O mahallelerde insanlık henüz ölmemiş anlaşılan. Zaten yol çok tıkanıktı, biz de epey bir orada park edip bekledik. Sonra yol açılmaya başlayınca ki ezan okunduğu halde hala kalabalıktı, eve gidebildik. Ramazan bitene dek bu trafik çilesi olacak anlaşılan...

Oğluş biraz dışarı çıkmıştı. Ev gelince tekrar fene baktık. Maşallah bir önceki güne göre epey yol katetmişiz:-)

Dün fazlaca bir vukuat yoktu hayatımda anlayacağınız. Öğlen eşimle banka işlerini hallettik, işyeri o büyük yoğunluktan biraz uzak sayılırdı. En azından nefes alabiliyoruz. Bir ara neydi o?

Neredeyse Ramazan bitiyor, size eski Razamazan anılarımı yazamadım. Yarın çocukluğumun Ramazanlarını anlatayım o zaman. Bugünlük sadece oğluş ile ilgili bir anımı anlatacağım:

Oğluş beş yaşlarındaydı. Tutturdu oruç tutacağım diye. Hatta sahura bile kalktı bebeğim. Neyse, sabah kalktım ki bu uyanmış, TV de çizgi filmini bulmuş, büyük bir iştahla gofret yiyor. E oğlum oruçtun niye yiyorsun dedim. Hiiii, unutmuşum, neyse gofretimi yiyim sonra tutarım dedi. E tabi, kahvaltı olayını ortadan kaldırmak için işine geldi:-) O yaşta aklı eremedi olaya anlayacağınız. O hali çok komiğime gitmişti. Hala arada anlatırım ona bu yaptığını. Gofret düşkünü oğlum benim...