Günler, günler...

Hayat herşeye rağmen devam ediyor. Bunun iyi ve kötü yanları var. İyi, çünkü Allahım bize sabır ve dayanma gücü vermiş. Tüm acılar ilk günkü gibi devam etse dayanılmaz bir hal alır ve hayat yaşanamaz hale gelir. Kötü... Çünkü gencecik insanlar ölmüşken, ülkemiz ciddi bir durum ile karşı karşıya gelmişken, hiç birşey çözülemiyorken ve insalardaki ümidin devamı için hala birşeyler yapılamazken mutlu olmak, gülmek, yemek içmek bazen acımasız geliyor. Ama hayat bu diyoruz.

Bir an önce herşeyin güzel olması, terör denilen illetten kurtulmamızı, oğullarımızı güle oynaya yolladığımız askerlikten yine güle oynaya karşılamayı diliyorum. Allahım yardımcı ol bize... Ülkemizi koru, kurtar... Güzel günler göster. Hepimizi bunun için dua edelim ve olumlu enerji verelim. Ne olur.

Günler öylesine geçiyor ki! Aylardan ekim olduğunu bazen unutuyorum. Tarihi yazarken ekim olduğunu farkediyorum ve o kadar yabancı ve uzak geliyor ki... Bazen herşey boş geliyor. Bu hissi sevmiyorum. Ama sonbahar sendromu da işlemiş durumda şu an.

Geçen cuma oğluşu sınava götürdüm dersaneye. Zaten neredyse her hafta var. Bu cuma da varmış. Bazı veliler ile arkadaş olduk. Değişik karakterleriz aslında. Mesela yanımda bir bayan vardı, 15 yıl sonra kızı olmuş, tek çocuğu... Kendisi ilkokul mezunu ama cin gibi bir kadın. Çok ortak noktamızın olmaması anlaşmamızı engellemedi. Sıkılmamak için yanına oya almış, çok becerikli. Para sıkıntısı çektikleri zaman kızının çeyizi için yaptıklarını satmak zorunda kaldığını anlattı. Çok iyi durumda olmadıkları kesin ama kızının okuması için dershaneye yazdırmışlar. Üstelik arayıp iyisini bulduk dedi. Kızı en iyi sınıfta okuyor. Yani zeki de...

Ayrıca geçen sınavın birincisinin de ailsesinin durumu iyi değilmiş ama daha önce girdiği sınavlarda çok iyi puan aldığı için dershane okutuyormuş. Çok iddialı veliler ile de konuştuk. Zamansızlıktan, çocukların okul ve dershane arasında hiçbirşeye zaman bulamadığından şikayet ettik hepberaber. Ortak ne sıkıntılarımız çıktı...

Cumartesi oğluşun öksürükleri ile uyandım. Cuma akşamı dışarı çıkmak istedi ve bence hakkıydı. ma çok terlemiş olmalı. Dershaneye gidemedi. Aslında iyi oldu çünkü bu hafta üç sınavı var. Okulu ihmal ettik. Bir de saçma şekilde okulda işlenenler ile dershanedekiler ayrı konular olabiliyor. Haftasonu derslere çalıştık ama çok verimli olduğunu söyleyemeyeceğim.

Pazar günü biliyorsunuz evlilik yıldönümümüzdü. Gündüz kuaföre gidip kumrallaşan saç fdiplerimi sarılaştırdım, tekrar tamamen sarı kız oldum. O dipler ne uzamıştı! Biraz da uçlarından aldırdım, kendine geldi. Akşam eşimle yemeğe gittik ama tadım tuzum yoktu. Çok hoş bir akşam olmasa da beraberdik ve önemli olan sadece buyduç Allah beni oğlumdan ve eşimden ayırmasın, aile huzurumu bozmasın...

İşte böyle... Battaniye hala bitmedi. Dik dik bitmiyor ayol. Ama annem dikilenleri gördü ve çok güzel oluyor dedi ki bu çok güzel bir gelişme. Annem de beğendiyse artık hoş olacak:-)

Kayınvalidem geçen benim için eşime hamile mi diye sormuş. Neden böyle düşündü acaba. Kilo aldım ondan mı? Yoksa Allah mı söyletti. Hayırlısı:-)

Sizlerin günleri nasıl geçiyor? Siz de benim gibi tatsız tuzsuz, öylesine mi yaşıyorsunuz?