Are you happy or sad?

Sanırım mutlu olmak benim hakkım değil! Ne zaman güzel bir gün geçirsem, biraz sesli bir kahkaha atsam ertesi gün üzücü birşey oluyor. Hayatımda 3 sorun var demiştim ya palavra! Üçyüz de olabilir. Dün yine üzücü bir haber aldım. Aslında çok korkunç birşey değil ama benim üzüntü sınırım çok düşük sanırım!

dün akşam üzüldüğüm halde evde yine mutlu Renkleri oynadım. Annem ve oğluş bişi anlamadı. Hatta ev ahalisi için ayıcık ailesinden oluşan anahtarlıklar alıp götürdüm eve. Hepimiz bir ayıcık olduk. Onları girişteki ahantarlığa astım. İlginçtir ki hepsi aynı hediye paketi içindeydi, bir tane seçildi, herkese kendi çıktı! Yani bu senin, o kadın ayıcık benim olayı olmadı. Olasılık çok fazla değildi oysa...

Neyse ne alaka şimdi anlattıklarım; Sonra biraz ders, Avrupa Yakası (güldüm bile) derken oğluş uyudu. Sonra, itiraf ediyorum iki duble viskiyi başıma dayadım ve zom oldum. Ağlayıp zırladım... Eşim abartıyorsun canım diyor. Ama ben üzüntüler karşısında zayıf bir kadınım. Oysa dıştan ne kadar farklı görülüyorum!

Üzüntüye karşı bu kadar dayanıksız olmama ve aşırı endişe hali taşımama rağmen felaket anlarında o kadar soğukkanlıyım! Allahtan bir güç geliyor sanırım. Mesela depremde ciyaklamadan oğlumu alıp duruşum, sonrasında sakince ev halkını renk uyumuna bile bakarak giydirip çıkartmam, bomba ihbarı yapıldığında 14 katlı işyerinden sakince inmem (e ne yapayım ayağımda topuklular vardı! Ağabeyim niye akakkabını çıkartmadın diyor! İyi fikirmiş ama yerler çok pistir be abi!), Uçak Münihe inerken feci yalpalarken ben o anda rujumu düzgün süremiyorum diye kızmam, herkes bağırırken Wish ile gülme krizine girmemiz! Neyse çok örnek var.

Yani bu kadar uç noktalarda bir tipim işte.

Huzur istiyorum artık.

"Gözlerimi kapatıyorum. Kendimi o sevdiğim evin salonunda hayal ediyorum... French Doorlar ardına dek açılmış, hafif bir esinti var. Rüzgar çanının sesi geliyorkulağıma. Güzelim perdelerim uçuşuyor. İçeriden oğluşun sesi geliyor. Huzurluyum... Mutluyum..."