Yapılanlar, edilenler...

Yağmurlu bir İstanbul sabahından merhaba. Şimdi burada olmak yerine evimde dışarıyı izleyerek kahvemi yudumlamak isterdim. Sıcacık evimde, TV de güzel bir yemek programı mesela, kedi ayaklarımın dibinde. (Benim kedim mi yok, e bu zaten bir hayal!) Lakin bu aralar evde olmak da bünyeme yaramıyor. Hele bir de hava kapalıysa, çok bunalıyorum, evde çok yorulduğum için iyice çileden çıkıyorum. Bıraktığım ilaç tahminimden daha fazla etkiledi beni. Bir de hala rahatsızlanamadım. Çatlayacağım. Yani anlayacağınız şu an çalışmak ve iş yerinde olmak bana iyi geliyor ilginçki...

Haftasonu yine de çok kötü değildi. Cumartesi biraz anneme alındım. Tamam bu sıralar alınganım ama üzüldüm... Cumartesi kötüce bir haber aldım, moralim bozuldu. Eşim de kışlık lasttiklerin olduğu depoya gitti. Oğluşa dedim ki, anneanneyi de çağırıp bir yerlere gidelim mi diye. Önce kabul etti. Annemi aradım. Of, boşver siz gidin dedi önce. Ben de hadi, çocuk da istiyor deyince OK dedi. Sonra oğluş giysi konusunda pürüz çıkarttı. Yok efendim kısa kollu giyecekmiş, mont giymezmiş. Nike kapşonlu üstü giyecekmiş. Bu çocuk ince g,iymeye ne meraklı. Benden de beter! Neyse, iyi o zaman gitmeyelim dedim ben de... O sırada annem geldi. Anne vazgeçtik deyince, oh isabet olmuş dedi. Öyle bozuldum ki. Kırk yılın başı birşey istedim, onu da burnumdan getirdiler. Anne, sana neler oldu, eskiden beraber ne eğlenirdik, artık konuşamıyoruz bile dedim. O da hadi gidelim o zaman dedi. Oyuncak mı bu. Zaten canım da istemedi sonra. Evden çıkıp biraz yürüdüm, iyi geldi. Sonra ders çalıştık filan...

Eşim geldiğinde hava kararmaktaydı. Tam yemeğe girişecekken elektrikler kesilmesin mi yine. Oğluş sevindi! Oysa mum ışığında da olsa ders çalışabileceğini hatorlattım ona. Feneri yanına alıp sosyal testi çözdü. Maşallah iyi de yaptı. Elektrikler hep gitse mi ne! Evin tüm fenerlerini mutfaktaki kritik noktalara astık. Yemeği öyle yaptım. Hatta dolapta çıkmış kıyma vardı, bozulmasın diye ertesi gün için spagetti sosu yaptım bir de. Harika bir soslu tavuğum var, buzluğa koymadan sosluyorum, lezzetli oluyor. Güzel bir pilav, bol kırmızı lahana salatası ile sofra hazırladık. Eşim 4 altın yaldızlı uzun mum ve şamdancıklar eşiliğinde sofra kurdu. Hımmm, çok romantikti. Tam yemeğin ortasında ışık geldi ama oğluş ışıkları yakmayalım dedi. Çocuk eski çağlardan mı kalma nedir:-)

Sonra kendimizi dışarı attık, yakınlarda yeni açılmış bir İtalyan lokantası var, maç yayını için oraya gittik ma doluydu, sonra da bizim cafeye gidip harika bir dilim çukulatalı pasta yedim. Ne lezzetti! Bu sıralar tatlı ihtiyacım doruklarda. Bugün yine rejime girdim. Artık ciddi kilo sorunum var bence!

Pazar sabahı saat yedide kalkıp oğluşun dershanesindeki genel sınava gittik. Bir saat süreceği için eve dönmedik eşimle. Yakınlarda bir pastane vardı. Bir keresinde oradan oğluşa tuzlu kurabiye almıştım. Temizliği ve insanların güleryüzü beni çok etkilemişti. Oraya gittik. Tukarıda oturma yeri de var. Ne temizdi. O lavabolara da bittim. O kadar zevkli dizayn etmişler ki. Herşey lezzetli idi. Taze köy yumurtası eşliğinde bir kahvaltı ettik. Aynı zamanda fırın olduğu için ekmek de tazeydi... Bahsettiğim yer aslında fakirce bir muhitte. Ama yakınlarında büyük ve lüks siteler yapılıyor. O nedenle oraya servis filan yapabilecekler. Yani şimdi burası için çok lüks kalsa da ileride akıllarını da kullanıp serviste hızlı olurlarsa iyi işler... Böyle güzel, temiz ve mutlu çalışanlara sahip yerler görmek iyi oluyor. Allah işlerini rast getirsin.

Sonra oğluşu alıp o yeni yapılan sitelerin satış ofislerine gittik. Alacağımızdan değil aslında. Ama biz hiç belli olmayız. Mesela karşıdaki evimizi şöyle aldık: Ev almayı düşünüyorduk, ama o gün değil. Sadece sıkıcı ve kapalı bir bayram tatili günüydü. Feci yağmur vardı ve soğuktu. Bir sitenin satış ofisine gittik. Güleryüzlü, çok tatlı bir bayan tek başınaydı o tatil gününde. Ev yapılmaktaydı ama örnek daireyi çok sevdik ve o gün işlemleri başlattık.

Pazar günü sitelere bir bakalım dediğimizde huyumuzu bilen oğluş mızırdanmaya başladı. Ben arkadaşlarımı bırakmam, buraya taşınmam diye! Oğlum sadece bakacağız, para nerede zati dedik...

Arkadaşlar, Güneş Park sitesi diye bir yer var. 180 m2 lik dairesine bittim. Örnek daire yüksek bir giriş katıydı ve sanki bahçen önündeymiş gibi çok şirindi. .Giriş olmasına rağmen çok sevdim. Keşke o ev benim olsa dedim. Fiyatları sorduğumuzda oğluş suratını astı. Keşke alabilseydik ama bu sıra çok zor. Üstelik o örnek ev en iyi konumda olanmış ve satılmamış. Bize tanıtan adam pazarlama stratejisi ile mesela mutfağa giriyoruz, yenge bu senin kilerin, bu ankastre mikrodalgan diyordu, ya da oğluşa ismi ile hitap edip, burası senin odan filan diyordu. Eveeetttt, bizim evimizdi ooooo.... Benim soyunma odamdı, benim mutfağımdı... Biraz pozitif elektrik vereyim evrene de benim olsun: O evi istiyorum, o evi istiyorum, o ev benim olacak. O ev benim olacak....İstiyorum. İstiyor... İsti... Hemen şimdi istiyorum...

Sonra gezdiğimiz iki siteyi hiç beğenmedik. Hep öyle olur. Sevdiğin bişi bulunca başka bişi beğenmezsin...

Allah hepimize güzel günler göstersin ,hayallerimizi gerçek etsin...

Sizler neler yaptınız bu arada?