Aşk güvenmek midir?

Oğluşun bir kız arkadaşı var. Aynı sınıftalar ve birbirlerinden yazdan beri hoşlanıyorlar. Yaz günleri hep dışarıda beraberlerdi ama oturup başbaşa konuşmuşlukları yokturç. Ortak bir kız arkadaşları var, aralarını da yapan O (Tanrım neler anlatıyorum, zamane çocukları bunlar) . Tüm duygularını da kız vasıtası ile karşısındakine anlatıyorlardı. Okul başlayınca okul dönüşü konuşmaya başlladılar ama bizim kız biraz çekingen. Çok da hassas... En ufak birşeyde ağlıyor (ne kaynanayım be)

Neyse, bizim oğlanın eski okulunda bir kız arkadaşı vardı. Kıza da pek zilliydi ve bu hanım kızımıza göre daha rahattı. Bizim oğlan da durmadan onunla karşılaştırıyor. Buna kızıyorum. Hem çekingenliği, her şeye atlamaması daha iyi. Tabi oğluş bazen beni şok ediyor. Mesela diyor ki, ne güzel N. ile öpüşüyorduk, G. ise konuşmuyor bile!!! Nasıl yani derken, bir gün sıranın altında yanak yanağa öpüşmüşler. Tövbe tövbe! Bu da iki sene önce oluyor. E oğlum, saçmalama siz daha bebesiniz diyince de kızıyor.

Neyse anlatacağım bu değil... Bu ikisinin ortak kız arkadaşlarına bizim oğlan eski aşkını anlatmış nedense. Şu sıralar da araları bozulmuş. Kız da gidip G. ye B. eski kız arkadaşını hala seviyor, deftere onun adını yazarken gördüm demiş. Bizim hanım kızımız da ağlamış ve naza çekmiş kendini. Oğluş çok üzgündü. Ben artık onunla konuşmam, O bana güvenmedi dedi durdu. Güvenilmemesi 12 yaşındaki bir erkeği bile ne kadar üzüyor!

İyi de kuru kuruya güven olur mu? Yopksa sevdiğimize körü körüne güvenmelimiyiz? Erkekler neden hep güvenilsin isterler? Neden en ufak şeyde zeytinyağ gibi üste çıkarak bunu öne sürer ve kullanırlar?

Günün sorusu size?