Ebeyim ben ebeyim...

Sevgili Muhabet Çiçeği beni sobelemiş. Bakalım neler sorulmuş…

Ben Küçükken; artık bir daha hiç savaş olmayacak sanırdım. Kurtuluş Savaşı, 1. Dünya Savaşı, 2. Dünya Savaşı çoktan bitmiş, atık sadece ders ve tarih kitaplarında kalmıştı ve dünya sonsuza kadar barış içerisinde yaşayacaktı… Bana bu güveni kim, nasıl vermişti bilemiyorum ama ben buna sorgusuz sualsiz inanırdım…

Aslında Ben; sıcak kanlı, kaprissiz, kedi gibi, kendi halinde sıradan bir kadınım… Fakat dış görüntüm biraz soğuk, kibirli, kaprisliymiş! Bilerek bu izlenimi vermiyorum arkadaşlar. Tipim öyle ne yapayım? Bir de bu izlenim belki benim görünmez kalkanım nedeniyle olabilir. Karşılaştığım bir insanı tanımadan içten davranamıyor da olabilirim. Bir de o insanı sevmemişsem buzlar kraliçesi olmaya devam edebilirim… Ama sevdiğim kişiye karşı çok sevimli gelebilirim…

İlk Kopyamı ne Zaman Çektim? Hımmm… Çok kopyacı bir tip olmadım hiç. En azından belli bir yaşa kadar... Lisede Milli Güvenlik Dersinde önümüze açtığımız kitaptan çekmiştim ki tüm sınıf aynı durumdaydı. Ama daha öncesinde kopya vermiştim. Çok sevdiğim arkadaşım Derya orta okulda benden bol kopya çekti. Bir keresinde Derya bir sınavda kıvranıyor! Benim sınav bitince hızla kağıdını alıp benimkini ona verdim. Kız kıpkırmızı oldu. Onunkileri de yazıp verdim. Benim kadar iyi cevaplamadım ama anlaşılmasın diye…

Üniversiteye geldiğimizde de İnkılap tarihi (mimarlık okuyan adama hala İnkılap dersi veriyorlardı yahu! Zaten bıkmışız tüm lise boyunca!) gibi derslerde çok çektim… Zaten kitap veya notları ortaya koyardık, hocalar da takmazdı.

Veee, itiraf ediyorum, yüksek lisans yaparken de kopya çektim. Hem de şöyle: Bizim dersler İngilizce olduğu için sözlük sınavda serbestti. Ben de konuları sözlüğe yazardım. Sınavda kelime bakar gibi yaparak kopya çekerdim. İğrencim dimi, koca kazık kadar kız! Nişanlı, bir iki aya kadar evlenecek! Acaba diplomamı elimden alırlar mı :P Hih hih hi (oğluş bu yazımı okumasın!)

En Saçma Huyum: Her şeyi,hayatımın her anını planlar, organize ederim. Sadece kendimi değil, eşimi, oğluşu da… (Annem inat etmese Onu da ederdim ama O kendi bildiğini okur) Her şey saati saatine belirlidir. Bu yine iyi, çok saçma denemez. Ama yapılacaklar listesi delindiği zaman, elimde olmadan program bozulunca çok takıyorum, üzülüyorum. Daha rahat bir tip olmak isterdim… Bazı şeylere bana ne diyebilmeyi de… Şööööle rahat rahat ayaklarımı uzatıp yatabilen bir tip olmayı da...

Bence cep telefonu: Önemli olabilir ama sadece gerektiğinde aramak ve aranmak için. Cep telefonunun başka özelliğini bilmem. Mesajı bile çok ender kullanırım. Zaten cep telefonu kullanma özürlüsü de sayılırım. Şarjı biter kaç gün sonra haberim olur, evde es kaza çantadan çıkartmışsam ertesi gün yanıma almayı unuturum, şarjı durmadan kaybederim nasıl beceriyorsam… Eşim bu huyuma sinir olur. (Ya bu arada absürd ama cep telefon numaramı bilmiyorum:-P. Eski hattımı pislik dediğim insan rahatsız ettiği için kullanmıyorum, yeni hattımı ise zaten iki üç kişi biliyor, bunun dışında ben dahil kimse bilmiyor:-P Ezberleyemiyorum ayol!

Aşk bence; dünyanın en güzel ikinci duygusu (annelikten sonra) Aşk hiç biter mi diye hep kendimize sormuşuzdur gençliğimizde… Evet bitebildiğini de öğrenmişizdir. Ama gerçek aşk hiç bitmez bence, sevgi, saygı olarak şekil değiştirir.

[Aşkım, seni seviyorum, canım benim! Aşığım ben bu adama kızlar! Evet hala… (Maşallah deyin bakiim)]

En sevdiğim Bloglar; Onlar kendini bilir :-P

Kimi sobeleyim???? Beni kırmaz, yazarsa Yağmur Damlacıkımı, Sofiyi, Civcivciğimi...