Küçük kızın düşündürdükleri...

Bu sabah asansöre bindiğimizde bir baba kız vardı. Kız beş yaşlasrında, belli ki anaokuluna gidiyor ve her sabahki gibi babası onu bırakacak... Pembişler giymiş, şirin bir kız. Neyse o sıra babası ile konuşuyorlar. Kız babasına bakıp aynen şu soruyu sordu: "baba, gerçekten dünyamızda kötüler var mı?" Hepimiz güldük bu soruya:) Babası "hem de çok var kızım" dedi. Sonra kısa asansör yolculuğumuz bitti ve gülerek indik.

Kötüler olmaz mı küçük kız? İyiler var mı diye sorsan daha iyi olurdu. Aslında salt iyilik ve salt kötülük olmaz denir. Salt iyiliğin olmadığına ben de katılıyorum. Hangimiz çok iyi olduğumuzu iddia edebiliriz ki. Az da olsa hatalarımız olmuştur. Ama kendi adıma konuşayım, en azından insanları incitmemeye çalışırım. Kırdıklarım oldu, bunu biliyorum ama insanlık hali... Salt kötülüğün ise olduğuna inanıyorum. Hayatında iyi tek bir parçaya sahip olamayan o kadar çok insan var ki! Minik çocuklara eziyet ve cinsel taciz yapan, insan öldüren, işkence yapan bir insanın yüreğinde minicik de olsa iyilik kırıntısı olması mümkün mü? Eski bir Afrika generali mi ne küçük çocukları kurban edip kalplerini çiğ çiğ yediklerini itiraf etmiş. Şimdi papaz diye geçinen bu adamın içerisinde iyilik barındırdığını kim söyleyebilir?

Neyse, küçük kızın sorusu üzerine arabada eşimle bunları konuştuk. Sonra o kızın o kadar erken bir saatte hayata başlamasını... Yani o yaşta, hatta daha küçük yaşta çocuklar okullara gitmek üzere çıkıyorlar! Düşünün, önlerinde koca bir hayat var koşturarak geçirilecek ve bu bebeler daha şimdiden o akışın içerisine giriyorlar. İçim burkuldu bunu düşününce. Tıpkı cumartesi günü oğluşu dershaneye bırakıp onun kapıdan girişini arabadan seyrederken içimin burulduğu gibi... Tüm hafta erken kalkıp okula gittiği yetmiyormuş gibi haftasonları da dershane kapılarına koşturan bu çocuklar ileride sağlıklı bir hayatı yaşayabilecekler mi acaba. Yoksa hayatları boyunca izleri kaybolmayacak irili ufaklı travmalara sebep olacak mı?

Arabada giderken bunları konuşmakla da kalmayıp eğitim sistemini tartıştık, ülkeyi kurtardık anlayacağınız...

Çocukluklarını yaşayamayan çocuklarımız aslında çok güçlüler. Onlar bu hayata adapte oluvermişler. Belki de anaokulundan beri bu hayatın içinde yer aldıkları için. Ee, hayat bu. Ama çok acımasızca değil mi? Hayat acımasız, insanlar kötü! İşte böyle küçük kız:)