Gülmek...

Arkadaşlar nasılsınız? Özledim valla... Ben mi? İyiyim demeye korkuyorum... Allah'a şükür ayaktayım bugün... Olumsuz düşünme demişsiniz. Haklısınız ama insan iki ay boyunca hep yatarsa olumlu düşünemiyor pek...

Günler öylesine geçiyor. Bu arada hep somurtup yatıyorum sanmayın. Evde çok gırgır yaptıpımız oluyor. Özellikle de oğlanla azıyoruz. Geçenlerde aklım başında olmadığı için tüm pijamalarımı yıkamışım! Akşam bir baktım bu mevsimde giyilecek bişi yok... Uuzn kollu ama kalın olmayan şeyler giyiyorum ve asla gecelik giyemiyorum hastalık korkusundan! O nedenle altıma yazlık bir pijama çektim, üst yok! Uzun kollu bir geceliğim vardı, üzerine de bunu giydim. Gecelik de uzun bişi. Oldum mu size Hintli kadınlar gibi!

Oğluş dalga geçmeye başladı kıro diye:) Köylüler gibi şalvar üstü elbise şeklinde bir sitil ile süzülüyorum evin içinde! Oğlumun dalgaları artınca daha da güldüreyim bar dedi. Karnıma bir yastık koydum, oldum mu 9 aylık hamile! Oğlanın yanına gittim, doğurdum doğuracağım şeklinde geziyorum. Oğlan gülmekten yerlerde yatıyor! Ben onu gördükçe gülüyorum, hani gerçekten hamile olsam o an düşecek çocuk... Bu arada eşim ciddi ciddi haberleri izliyor! Neyse epey güldük ama normale dönmek kolay olmadı.


Gülmeye ihtiyacım varmış:) Allah hepimizi güldürsün...