Annem annem , canım annem, telaşlı annem:-)

Bugün perşembe, kiracı parayı yollamış senedini verdik, dünkü sunumum iyi geçti, hatta genel müdür ve beraber çalıştığımız firmanın sahibi beni arayıp tebrik etti ve teşekkür etti, yemekte hem Ruslar hem de Amerikalılar çok memnun kalmışlar sunumdan ve çok olumlu izlenimler ile ayrılmışlar. Hayatta birşeyler düzeliyor mu ne. Aman maşallah diyeyim. Şimdi bu kısa dönemde salı günü önemli bir gün benim için, işle ilgili değil. O günü de hayırlısı ile atlatırsam benim için çok güzel bir dönem başlayabilir. Arkadaşlar salı günü için ekstra dualarınızı bekliyorum çünkü bu cidden önemli benim ve yavrum için.

Neyse, bugün hayat bana güzel renklerde göründüğü için (ki bu ne kadar devam eder bilemiyorum ama şimdilik keyfini çıkartıyorum) güzel şeylerden bahsedelim diyorum. İsterseniz size biraz annemden bahsedeyim. Yazılarımda ondan sıkça bahsediyorum çünkü her insan için en önemli figür annesidir...

Annem çok dominant bir karakterdir aslında. Her zaman kendi dediğini yaptırmayı bir şekilde başarır. Kesinlikle yapmam dediğim şeyi bir bakarım ki çoktan yapmışım. Bunu nasıl becerir bilmem. Bir tek oğluma sökmüyor bunlar, o da bence anneme çekmiş bildiğini okuyor:-) Bir de anneme birşey dersin, yada birşey istersin, tamam der ama aklı yatmadıysa onu asla yapmaz, ta ki siz çıldırana kadar. Siz çıldırdığınızda tamam neden üzülüyorsun yaparız der. Bir iki gün sonra bakarsınız yine olmamış. Ama siz artık o kadar bayılmışsınızdır ki bu işten vazgeçersiniz. Bir şekilde sizi uyuşturur, yara almadan çıkabilirsiniz sonunda...

Annem çok derli topludur. Derli topluluk adına ortalıkta hiçbirşey bırakmaz. Ama şu varki hiçbirşeyin belli bir yeri yoktur. Mesela misafir gelecek ve fazla zaman yok. Ortalıktaki herşey bir yerlere konur ama artık o şeyleri bir daha göremeyeceğinizi bilin, çünkü kendisi nereye koyduğunu hatırlamaz, hatta o şeyi hiç görmemiştir bile, dolayısı ile kendisi kaldırmamıştır zaten! Ancak sabrederseniz ararsanız bulursunuz o anda ona gösterseniz de onu oraya kendisinin koyduğunu inkar eder. Annem hala benim evime gelir, toplama adına soyunma odama girer. Herşeyi düzenler, asar... Tamam iyi de ben kendi düzenimde (ki bu bazen düzensizlik de olabilir) herşeyimi buluyorum. Anne sen niye kendini yoruyorsun diyorum ama oturamaz ki! Neyse iyi niyetle yapıyor biliyorum. Ben de zaten bu olaya alıştım, sadece biraz zaman alıyor.

Annemin herşeyi attığından bahsetmiştim. Bir şey atıl vaziyette durursa o atılır. Kaç tane kotum, kaç tane makyaj malzemem, cilt bakım ürünlerim, günlükler (okunduktan sonra tabi) ders notlarım, tez için çektiğim fotograflar, okul projelerim hep atılmıştır. Genelde ben bunun hemen farkında olmam, farkında olduğumda çok geçtir, ama suç benimdir, neden kullanmam onları ki!

Annem ayrıca telaşe müdürüdür. Mesela çocukken otobüsle Ankara'ya giderdik. Otobüs saat sabah 9 da ise biz 7 de orada olurduk. Ne olur ne olmaz diye! Hazırlıklar günler önceden başlar, valizler hazır bekletilir ama yine de telaştan bir sürü şey unutulur çıkılırdı...

Annemin bu telaşlı hali ile ilgili bir anımı anlatayım: Ağabeyime kız istemeye gittik, o gün ağabeyim bu tip işlerden hiç hazzetmediği için aşırı sinirli, annem aşırı telaşlı ve titiz, babam da herzamanki gibi aşırı sakindi... Annemin çukulata, çukulata tepsisi, süslemesi, çiçek seçimi gibi ayrıntılar ile uğraşması hepimizi sıkmıştı ama herşey mükemmel olmalıydı. Ağabeyim hadi o iyi onu al diye onu yüreklendirmesi işe yaramıyordu çünkü herşeyin daha iyisi vardı ve bunu ancak o bulabilirdi. Neyse kızcağız bizi bir yeden aldı, annemle babamın elini öpmedi sadece sıktı, eksi puan! neyse apartmanlarında asansör yoktu, beş kat tırmandık, annem onu özellkikle önden çıkardı. Sonra bana dediki, bacaklarına baktım çarpık mı diye (kaynana işte!)... Allahım! Neyse çarpık değilmiş de kızı istedik...

Ama asıl anlatacağım olay bu günde gerçekleşmedi. Bir iki hafta sonra kız ve ailesi ilk kez bize gelecekler. Hazırlıklar günler önce başladı. Meraklı komşularımız da yardımcı oldular sağolsunlar. Çeşit çeşit yemek dünürlerin (böyle mi yazılırdı?) gözünü boyamak için hazırdı. Hatta patatesler de soyulup dilimlenmiş buzdolabında bekliyordu. Fakat o patatesler hiç kızartılamadı. Çünkü telaştan orada unutuldular. Ben de annemin telaşına kapılıp onun verdiği komutları robot gibi uyguluyordum. Arada kızcağız da bize yardım ediyordu. Fakat çok becerikli değildi (görümceyim işte!) zaten kızı isterken annesi açık açık itiraf etti, biz kızımızı pek el bebek gül bebek büyüttük, elinden iş gelmez diye... O nedenle biz de kahve yapamayacağını bildiğimizde annem yaptı. Neden ben yapmadım bilmem çünkü evde kahve yapan hep benimdir. Ama o gün öyle önemliydi ki annem için sanırım bana güvenemedi. Neyse kahveyi yaptı, kızcağız kendi yapmış gibi içeri götürüp anne babasına, babama filan verdi. Biraz sonra kızın annesi panik halinde gelip kızına yavaşça kızdı: Kızım bu kahveye tuz koymuşsun diye. Konuyu açıklığa kavuşturduk ama annem rezil oldu tabi:-) Oh olsun kızına güvenmezsen böyle olur. Sonra özene bezene yapılmış zeytinyağlı fasulye hiç masaya getirilmedi, misafirler gidince akla geldi... Annem askılı bluzunun üstüne ceketini giymeyi unuttu, sonra ona da yandı ne açık giyinmiş demişlerdir diye... Neyse sanki onu istemeye geldiler. Anne dedim, seni istediklerinde sen ne yaptın?

Tüm bunlar işin şakası... O çok tatlı, çok iyi niyetlidir. Aslında telaşı, titizliği kendine hep... Onu çok seviyorum. Geçen içeride eşimle bir yandan sigara içiyorlar bir yandan sohbet ediyorlardı. O kadar tatlı duruyorlardı ki sigara dumanına rağmen aralarına girip annemin dizlerine yattım, çocuk gibi şımardım. Sonra oğlum geldi, ne oluyor orada diyerek üstüme atladı. Böyle anlar insanlar için ne önemli biliyor musunuz? Allah ebeveynlerimize uzun ömür versin.

Öpüyorum sizi, renkli günler:-)