Hatırlamaya Çalışın...

Hayatıma dair anımsayabildiğim en eski görüntü annemle babama ait. Çocukluğumu geçirdiğim şehirde yazları fuar açılırdı ve herkes dolaşmaya, eğlenmeye, piknik yapmaya, nefes almaya, lunaparka oraya giderdi. Bizim evimiz bu fuara dik uzanan sokaklardan birinin başındaydı. Anımsayabildiğim o en eski anım da sanırım o sokaktan fuara doğru giderken gerçekleşmişti. Bir kere kesinlikle akşamdı, bebek arabamda yatıyordum, uykudan uyanıp gözümü açtım. İlk başta annemi gördüm, sonra yanındaki babamı, arabamı sürüyorlardı... Bana gülümsediler, bir şey söylemeden. Ben de daha fazla uyanık kalamadım ve onlara pek yüz vermeden tekrar uyuyakaldım. Bu çok açık bir şekilde hatırlayabildiğim bir an, çok net gözümün önüne getirebilmişimdir hayatım boyunca...

Fuarın yazın açıldığı, dahası beni sıcak mevsimlerde gezdirebildikleri düşünüldüğünde ben o sıralar 6-9 aylık arası olmalıyım. Bana alınmış olan o bebek arabası pek büyük birşeymiş ve hem yatırılıp hem de oturtulabiliyormuşum. Zaten ikinci hatırlayabildiğim an da bir çarşı dönüşü veya gidişi olduğunu tahmin ettiğim bir zamanda giriş katımızda olan komşulara bebek arabam ile uğramamız ve bir süre orada durmamız. Şimdi bunda hatırlanacak ne var bilmiyorum ama hatırlıyorum işte. Ama o zaman arabada oturuyordum ve arabamın önündeki renkli topları çeviriyordum.

Annem bunların kendi anlattığı anılar olabileceğini, bunları hatırlayamayacağımı söylüyor ama çok net şeyler. Hem belleğim kuvvetlidir, çok zorlasam geçen sene bugün ne yediğimi hatırlayabilirim:-)

Üçüncü anım ise oyuncak ayıcığım Tombiş ile ilgili. Tombiş ile büyük aşk yaşardık. Kahverengi ayıcığım ile beraber uyur ve gece boyunca ona sıkı sıkı sarılırdım. Bir gün annem bu yumuşak oyuncağımı yıkamış ve tabiki de akşama kadar kurumamış! Dolayısı ile onunla yatamayacağımı söylemişlerdi. Çok ağladığımı hatırlıyorum. Annem "Tombişim seni benden ayırdılar..." diye feryat ettiğimi anlatır. Hatta o kadar bıktırıcı olmuştum ki annem Allahından bul diyerek ıslak ıslak onu yanıma vermiş ve uyuyunca onun yerine daha az sevdiğim sosis köpeğimi koymuş. Annemin Tombişe hazırladığı yeşil-siyah-beyaz dantel yelek hala gözümün önündedir:-) Ondan çok daha renkli, çok daha güzel oyuncaklarım olmasına rağmen en sevdiğim hep o oldu o dönemde, eee sevgi bu:-)

Sonraki anılarımın zaman aralıkları daralıyor... Komşularımız, bana zorla yumurtalı patates kızartması yediren cicannem, arada ölü numarası yaparak bana şok geçirten bakıcım:-) Ki onu size anlatmalıyım. Sevgili Gönül ablamı... Yaşadığım şehirde çok fazla çingene (Roman) bakıcı olarak çalışmaktaydı! Annem uzun süre Gümüşhaneli bir bakıcıya beni baktırmış ama kadın yaşlanınca genç bir kız aramak zorunda kalmış. Bir bakıcı beni döverken (gözleri keskin karşı apartman komşularımız tarafından bu olay tespit edilmiş ve ciciannem tarafından sert bir şekilde işten atılmışlardı)ve bir ikisi evden yiyecek filan çalarken yakalanınca annem titiz bir araştırmaya girişmiş ve Gönül ablaya ulaşmış. Çok iyi bir kızdı ve onu çok severdim aslında... Yani benimle oynardı, beni eğlendirirdi, çok temiz ve iyi giyimliydi. Yemyeşil gözleri çok gür saçları vardı. Şu dansöz yarışmasında birinci gelen Reyhan'a benziyordu... O iyi bir Romandı... Ama bir iki vukuatı oldu onun da ... Biri ki beni en çok etkileyeni beni ve alt kat komşumuzun benden 3 yaş büyük yeğenini gezdirmek üzere götürdüğü fuar alanında kaybetmesiydi. Bizi çocuk bahçesine getirdi, ama yaz olmadığından biraz tenhaydı. Sonra bir adam geldi ki onun daha önce tanıdığı biri mi, sevgilisi mi, yoksa orada mı tanıştı hatırlamıyorum. Bize biraz orada oynamamızı, sonra alacağını söyledi. Lakin hava karardı ve ne gelen ne giden vardı. O zaman ben 4-5, öbür kız da 7 yaşında filanız! Herkese Gönül ablamı gördünüz mü diye soracak kadar da saf... Neyse biz ağlaya zırlaya fuarı dolaştık ve Gönül ablayı bulamadık. Ama annem, babam ve yanlarında bir iki tanıdık hem bizi hem de Gönül ablayı buldu. Gönül abla da ciddi bir şekilde azarlandı tabi, ama beni ona emanet etmeye devam ettiler! Tabi sıkı kontroller altında. Sanırım annem çaresizdi, iyi bir bakıcı bulmak o dönemde de çok zordu ve şimdiki gibi profesyonelce bu işi yapan kişilere ulaşmak en azından benim yaşadığım şehirde imkansızdı.

Gönül ablamın bir başka vukuatı da demin söylediğim gibi oyunlarda ölü numarası yapmasıydı. Ben de ağlar, onu kaldırmaya çalışırdım. Bir de uzatırdı bunu! Alt kattaki ciciannemin kızı ile aynı yaştalardı. Bizim evde eski, kullanılmayan oymalı kakmalı bir soba vardı. Orada sigara saklarlardı. Annemlerden gizli gizli sigara içerlerdi, hem de benim yanımda!!! Ben de anneme söylemiştim ve yerini gösterdim. Oh olsun onlara:-)

Görüyorsunuz ne şartlarda büyümüşüm, ama o renkli insanların benim karakterimi etkilemiş olduğunu da düşünüyorum. Bir çocuk tüm hayattan izole yetiştirilmemeli bence... Gerçi çoğumuz prenses gibi büyütülmüşüzdür ama değişik insanlar ile karşılaşmışızdır da. Bazen eşim şöyle der: Sende biraz çingene ruhu var, bence haklı, nasıl olmasın ki!

Gönül abla Almanya'ya çalışmaya gitti sonradan, bir Alman ile evlendi. Yıllar sonra bizi ziyarete gelmişti, ne sevinmiştim... Kim bilir şimdi ne yapıyordur, nerelerdedir?

Daha sonraki anılar anlatılmakla bitmez... Evde geçen çocukluğum, okula başladığım gün (ki onu da bir gün anlatayım bari) okul günlerim, ilkokul öğretmenim ve sınıf arkadaşlarım, sevdiğim oyunlar, sevdiğim tatlar...

Sizin en eski anınız ne? Hatırlayabileceğiniz en eski görüntüler kime ya da neye ait?Biraz hafızaları zorlayalım:-)