Hayat hep pembe olsa? Çok mu sıkıcı olurdu?

Sevgili arkadaşlarım... Sizleri ve bloğumu çok özlemişim. Üç gündür büyük bir koşturma içerisindeyim biliyorsunuz. Hani şu meşhur sunumum. Bu gün saat üçe kadar toplantı vardı. Amerikan, Rus ve Türk grupları toplandı ve kafam ingilizceden şişti... Zaten başağrım sabahtan başlamıştı. Bir ağrı kesici ve sade kahve için neler vermezdim! Ama sunum iyi geçti, bence başarılıydı. Yabancıların gözünü boyayabildik sanırım. Bizim rakibimiz bir Çin firması, onların detayları o kadar uyduruk ki. Bizim detaylarımızın kalitesini vurgulayan bir sunum yaptım. Çözüm farklılıkları o kadar açık ki. Ama büyük bir fiyat farkı da var ortada, onlarınki daha ucuz. Bakalım ne kazanacak? Fiyat mı kalite mi? Bana iyi şanslar dileyen tüm arkadaşlarıma teşekkür ederim.

Bu dünya, yani blog dünyası ne ilginç değil mi? Birdenbire dostların oluyor... Üzüldüğünde teselli ediliyorsun, biliyorsun ki yalnız değilsin. Onlardan şans dilemelerini istiyorsun, bakıyorsun ki içten mesajlar gelmiş. Sevinç de üzüntü de paylaşılıyor. Gerçek dostluk bu değil midir?

Dün bana çok yakın olduğunu sandığım iki kişiden büyük bir kazık yedim. Üstelik zor bir anımda... Bu beni o kadar kırdı ki. Bütün akşam ağladım. O kadar kırıldım. Eşim de çok üzüldü bu duruma ve şaştı. Çünkü onun yakınları o kadar içten, o kadar gerçek dost ki... Bu tip ilişkiler hiç yaşamamış. Ağladığım zor anımda daha da zor duruma düşmek değildi, yanıldığıma ağladım, aslında hayatta ne kadar yalnız olduğumuza. Bir an sizler aklıma geldiniz ve eşime dedim ki, işte ben bu yüzden yazıyorum, belki o insanları yüzyüze tanımıyorum ama birimiz dertlensek en azından destek alıyorsun. Birimiz kötüyken birçoğumuz iyi olabiliyor ve moral verecek gücü oluyor. Bu sayede insan kendini yalnız hisstemiyor. Aslında herkes benzer bunalımlar yaşıyor ve karşısındakini anlıyor. Blog yazmama çok sıcak bakmayan eşim belki de haklısın dedi. Sonra gerçek hayattaki en iyi dostum Wish'i aradım. Canım benim, sen olmasan ne yapardın dedim... O da bana destek verdi. Bana ondan daha yakın olması gereken insanlar beni terketmişti. Bu gün de toplantıdan önce berbat bir ruh halinde dertleştik...

Neyse en azından bugünü hayırlısı ile atlattım ki bu da bir mutluluk nedeni. Allah geçer dert versin zaten. Herşey düzelir bir şekilde değil mi?

Hayat hep pespembe olsaydı, hep mutlu olsaydık, huzur içerisinde bir dünya sunulabilseydi bizlere... Çok mu sıkıcı olurdu acaba?

Sizi dertlerimle sıktım, umarım yarına daha sevgili konulardan bahsedebilirim.

Mutlu olabilmeyi dört gözle bekleyen herkese iyi şanslar:-)