Çalışmak mı, çalışmamak mı, işte bütün mesele bu...

Çalışan kadınların büyük bir ikilemde olduğunu ve aslında çalışmak istemediklerini tespit etmekteyim bir süredir... Çalışmak kadınların büyük bir çoğunluğuna mutsuzluk veriyor gibi. Gezdiğim bloglarda çalışmaktan yılmış, iş hayatının kargaşasından sıkılmış, izinlerinde evde olmaktan mutluluk duyan ama işe dönünce pazartesi sendromunu katlarca yaşayan, ev kadını olmaya can atan bir sürü kadın var.

Bu süreçte çalışan kadınları ana olarak üç gruba ayırıyorum:

1) Çalışmayı seven kadınlar.
a) Bu gruptakiler aşırı hırslıdır. Çalışmak dışında bir alternatif düşünemezler bile... Evli olmaları veya çocuklarının olması iş bağımlılıklarını engellemez. Geç vakitlere kadar mesai yapmak, cumartesi pazar çalışmak hatta bayramda bile işe gelmek başlıca özelliklerindendir. Misal bizim şirketteki bir kadın. Kadın gece gündüz burada. Anlamıyorum ki işler nasıl bitmiyor. En çok bunlaması gereken bizim departman ama organizasyonumuz çok iyi ve çoğunlukla mesaiye kalmadan işleri tüketiyoruz.
b) Çalışmayı sever ama işkolik değildir. İş hiçbir zaman birinci planda değildir ama yaşamak için çalışmak gerektiğini artık kanıksamıştır. İşini sever ve ev kadını olmaya özlem duymaz.

2) Çalışmayı sevmeyen kadınlar: Sadece para için çalışır. Her gün lanet ederek işe gider. Çocuğunu bırakmak bir azaptır işe giderken. İzinlerde ev kadınlığı hoşuna gider, pazartesi işe başlarken ekstra sürünür. İlk fırsatta ikinci çocuğu yapar ve sonsuza kadar ev kadını olur.Pişman olur mu bilinmez! Genelde olmaz sanırım, mutlu mesut yaşar ama genelde kilo alır. Mutlu ise bence bir sakıncası yok tabi...

3) Çalışmayı seven ama bunu farkedemeyenler: Bence çoğumuz çalışkan ve üretmeyi seven kadınlarız. Yani iş bitirici, eli çabuk, iyi organize olan, iyi ve kötü idare şekillerini bilen ve bunun uygulanmasına çalışan tipleriz. Yanılıyor muyum? Bu durumda işlerimizi sevebilmeliyiz. Peki ne oluyor da işten nefret edebiliyoruz? Bu bence iş hayatının karanlık tarafı nedeniyle oluyor. Yani çıkar ilişkilerinin, arkadan vurmaların, kötü yönetimlerin, insan kayırmalarının pislettiği iş hayatı insanları bezdiriyor ve çalışmaktan soğutuyor. Sevdiğiniz bir işi düşleyin. İş arkadaşlarınız ile uyumlu çalışabiliyor, onları seviyorsunuz, yöneticileriniz çalışmalarınızı taktir ediyor ve sizi engellemiyor, arkanızdan vuracak, ayağınızı kaydıracak bir kişi yok, rahat ve huzurlusunuz, maaşınız iyi... Bu durumda çalışmaz mısınız?

Sizi bilmem ama ben 1-b ile 3 arası gidip geliyorum. İşimi kesinlikle seviyorum. Departmanım da iyi, zaten organizasyon bana ait. Ama başka departmandakiler bizim ayağımızı kaydırmak için herşeyi yapar Allah için. Geçenlerde benim bir elemanım bir müşteri ile konuştuktan sonra telefonu kapatıp adamın sorduğu aptalca soru üzerine konuştu. Adamla biraz dalga geçtik. Belki doğru değil ama kendi içimizde bir deşarj konuşmasıydı bu. Sonuçta onun müdürü benim ve bunu deşarj olarak aldım, sonuçta müşteriye hep saygılıdır. Yan odadaki pazarlamacılardan birinin herhalde tek işi bizi dinlemek, gitmiş genel müdüre söylemiş. Genel müdür de bir şekilde bizim bir arkadaşa laf arasında söylemiş. Bunu duyunca tepem attı. İşlerini doğru dürüst yapmayan adamların böyle kadın gibi dedikodu yapmasına çok sinir oldum. Genel müdür ile konuştum. Bu adamlara prim vermeyin, bu tip konularda onları konuşturmamanızbile gerek dedim. Haklısın dedi. Bir daha benim ve departmanım ile ilgili böyle bir konuşma duymak istemiyorum, bizimle uğraşılmasın, görevini en iyi yapan departman bizimkisi, bizi işimizle değüerlendirin dedim. Adam tek kelime edemedi, çünkü haklıyım. Aslında genel müdür bazen iyidir ama çok etki altında kalıyor ki bu çok negatif bir yön bir yönetici için.

Geçenlerde Almanyadan denetçiler gelmiş ve bizim teknik ofisi çok beğenmiş ve övmüşler. Adamlar daha sormadan tüm yaptıklarımızı göstermiştim. Her toplantıda bunu övmüşler, ama bunu bile bana söylemiyor genel müdür, denetim ile ilgili iki ayrı arkadaş geldi söyledi bize. Bana bir teşekkür etmek çok mu zor? Departman adına motivasyonumuz artardı.

Konuyu yine saptırdım. Sonuç olarak iş hayatı bazen ruhumuzu kirletiyor, bunu biliyorum. Ama güçlü olmak zorundayız. Bir kadın asla işinden ayrılmamalı, yani çalışmayı bırakmamalı. Çünkü ileride ne olacağı belli olmaz, bir güvencemizin olması şart. O nedenle biraz daha işimizi sevmeye çalışmalıyız. İş hayatının kavgasına karşı daha dayanıklı olmalıyız. Ev kadınlığı iyi olabilir ama belli bir süreden sonra sıkıyor inanı...

Bir de Türkiye'de şöyle bir eğilim var: Evlenince veya çocuk doğunca kadın çalışmayı bırakıyor. O nedenle dışarıda çalışan bir sürü genç kız varken şöyle olgun yaşta bir bayan göremiyorsunuz.

Siz hangi gruba giriyorsunuz? Çalışmaktan nefret mi ediyorsunuz? Kendinizi emekli etmeye mi çalışıyorsunuz, yoksa herşeye rağmen çalışmaya devam diyenlerden misiniz?

Bu arada ben bugün spora gidince kilo ve yağ oranımı ölçeceğim. Bakalım ne kadar kilo verilmiş ve yağlarımız ne durumda. İnşallah yarın size iyi haberler veririm:-)

Renkli ve huzurlu bir iş hayatı dilerim:-)