İyi ki doğdum ben:-)

Şimdi diyeceksiniz ne megolaman kadın bu! "İyi ki doğdum" diyerek kendini kutluyor... İyi de ben doğmuş olmaktan mutluyum. Hepimiz de bundan memnun olmalı ve doğum günümüzü coşku ile kutlamalıyız... Allahın verdiği bu canı gerçekten mutluluk ile karşılamalıyız. O nedenle kendimi çok çok kutluyorum:-)

Aralık ayı yılın en sevdiğim ayıdır. Buna Kasımın sonunu da katıyorum çünkü oğlumun yaşgünü var biliyorsunuz. Sonra Aralık 10 gibi bizim evde çam ağacı süslenir. Bu eve başka bir neşe getirir. Hepinize öneririm. Bunu hristiyanlığın bayramı, noel olarak bakarak yapmıyorum, sadece yeni bir yılı heyecanla beklediğimizin bir simgesi olarak görüyorum., ortama neşe getirmesi hoşumuza gidiyor... Sonra yaşgünüm var, veeee yılbaşı hazırlıkları... Hediyelerin alınması, evin süslenmesi, planlar yapılması... Çarşılar, yollar ne güzeldir bu dönemde... Işıl ışıl, cıvıl cıvıl...

Konumuza dönüyorum çünkü yılbaşı öncesi konusu apayrı bir post...

Eşim her yıl anneme bugün teşekkür eder beni doğurduğu için. Hoş bir jest. Aslında ne kadar doğru, biz sadece doğduk bu gün. Oysa bizi annelerimiz doğurdu, acı çekti, uğraştı, anne oldu...

Aslına bakarsanız annemler beni doğurmayı filan düşünmüyorlarmış. İki erkek çocuk ile mutlu mesut bir hayatları varmış. Bir kız çocuk hayali filan da kurmamışlar, belki buna hiç ihtiyaç hissetmemişler. Zaten genç yaşta yuvalarını oluşturmuşlar. Annem iki oğlunu büyütme, gelecekte ikisinin koluna girip güzel yerelere gitme, onlarla dans etme, torun torba sahibi olma hayalleri kurarken kabus gibi birşey olmuş. Bu ailemizin tarihindeki en acı olaydır. Aslında böyle bir günde acıklı birşey anlatmak ve sizi üzmek istemem ama hayatımın ne kadar tuhaf bir tesadüfe ama acı bir tesadüfe bağlı olarak şekillendiğini anlamanız için anlatacağım:

Ne yazık ki bir gün, büyük ağabeyim daha 7 yaşındayken, ilkokul ikideyken trafik kazasında vefat etmiş. Ehliyetsiz bir sürücünün, freni bozuk kamyonu altında. Bunu yazarken şu an ağlıyorum. Allah kimseye evlat acısı göstermesin... Bu ailem için çok acı bir olay tahmin edersiniz ki. Bu aşamada aile parçalanabilir, birbirine daha da kenetlenebilir de... Allahtan annem ve babam birbirine kenetlenmeyi seçmiş. Belki sevgilerinin büyüklüğü sayesinde...

O aşamada bir çocuk istemişler, hem de çok... Ve ben olmuşum. Hayatımın varlığının bir başkasının ölümüyle olmuş olması aslında çok garip bir his biliyor musunuz? Aslında bazen berbat bir duygu olabiliyordu bu. Psikoloğuma bu olayı anlattığımda kadın hiç beklemediğim bir tepki göstermişti. O an bana baktı ve sustu, O da ben de sustuk ve birbirimize baktık. Kadın şok olmuş gibiydi. Bir iki dakikalık bir sessizlikten sonra "bu durum karşısında ne hissediyorsun " diye sordu. Bunu hayatımın çok evresinde aklıma getirmeme rağmen birşey düşünmemiş, ya da düşünmekten kaçmış, sadece ve sadece gari ve açıklanamaz bir rahatsızlık hissetmiştim. Ama kadın ne düşündüğümü soruyordu. Ona sadece " hoşuma gitmiyor" dedim.

Bu konuda aslında rahatsız olmayabilirdim. Ama sağolsun annem hilafsız herkese, tanıdığı, tanımadığı, tanıştığı, otobüste yanına oturan, arkadaşlarımın ailesi, hiç farketmez herkese başına gelen bu acı olayı kısaca anlatır ve benim varlık sebebimi açıklardı" İŞTE ACIMIZIN ÜSTÜNE ONU YAPTIK" Bu beni hep sıkardı, hep sıkardı,sıkardı. Neden anlatıyorsun ki hep, neden benim varlığımın pamuk ipliğine bağlanmış olduğunu defalarca başıma kakıyosun ki? Allah için babamı bir kez bunu söylerken veya bana bunu hissettirirken görmedim. Ama annem... Biliyorum kötü niyetle yapmıyordu. Belki bunu paylaşmakl istiyordu, çok konuşkan, girişken ve açık biriydi o... O zamanlar öyle çocuk psikolojisi filan önemsenmezdi. Benim odada bunları dinlediğim bile farkedilmiyordu sanırım. Hatta bizlerin bir psikolojisi olduğunu bile düşünmezlerdi.

Doktor hanımı şoka uğratan bu durum beni biraz gerçekle yüzleştirdi ama iyi yönde bir durum da yarattı. Bu durumu kabüllendim ve annemi içimde bağışladım. Anneme bu nu sordum geçen yıl ve doktorun anllattıklarını. Kızım ne bileyim hata yapmışım, kusura bakma dedi. Ben de boşver, sadece bil istedim dedim.

Garip bir yaşgünü hikayesi olduğunu biliyorum. Buraya otururken bunları yazacağımı bilmiyordum. Doktorum ve eşim dışında bunu kimseyle paylaşmamıştım. Artık bizler ebeveyniz ve ne olur çocuklarımızın beyinlerinin emme gücünün ne kadar büyük olduğunu ve yaptığımız herşeyin, söylediğimiz her kelimenin o beyinlere kazındığını ve gelecekteki psikolojisini etkilediğini, kişiliğini şekillendirdiğini unutmayalım. Bu lütfen size bir uyarı hikayesi olarak kalsın.

Doktoruma aynı gün şunu sordum: "Bir çocuğum daha olsun istiyorum. Kız çocukları hani aileye daha bağımlı olur derler ya belki bu nedenle de bunu istiyor olabilirim. Peki bu da çok bencilce değil mi?" O da dedi ki "zaten çocuk doğurmanın kendisi bencilce ama bu doğanın kanunu... Herkes bu bencillikle ürer... O nedenle sakın böyle düşünme ve kendini suçlama".

Off, her neyse, işte burada aranızdayım. Kardeşimi (aslında benden büyüktü ama o benim için hep çocuk Önder olarak kaldı) de rahmetle anıyorum. O bir melektir şimdi...

Tuhaf hissediyorum ama yine de mutluyum. Hayat ve yaşamak güzel. Birinden çalınmış olsa bile...