Eski komşuluklar...

Ben küçük bir kızken, nasıl desem biraz şımarıktım, biraz kaprisli, tutturdu mu tam tutturan bir tiptim. Yani birşey istediğimde sahip oluncaya kadar çabalardım. O şeye sahip olmak için yaptıklarım her denileni yapan uysal, uslu bir kız rolü oynamaktan mutsuz, üzgün görünmeye; ağlayıp zırlayıp tutturmaktan, kendini yerden yere atmaya kadar değişirdi. Aslında çok kez tutturmazdım ama birşeyi kafaya takmaya göreyim! Aslında bugün değişen bir şey yok ama sonuçta istediklerimi almak için çok uğraşıyorum, vazgeçmiyorum ve kendimi yerden yere atmam gerekmiyor çok şükür:-) Evet, yine şımarığım belki ama sevdiklerime, yani eşime, bazen annişe, bazen oğluşa... Yani bunu çekebileceklere ve bıktırmadan, dozunda.

Küçükken de elbbette şımarıklığımı beni sevenlere yapardım. Yaşadığımız apartmanda en küçük olduğum ve sanırım sevimli bişey olduğum için herkes beni severdi ve şımartırlardı, el bebek gül bebek tipindeydim. Bir de daha önce anlattığm gibi ölen ağabeyimin acısı üzerine yapıldığım için ailem üstüme pek bir düşerdi. Dolayısı ile 5 katlı apartmanın tüm katlarında hüküm süren bir küçük kızdım işte... Bunu bolca kullanırdım.

Konumuz şu: Bir gün annem yine alışverişe gidiyor (kime çektiğim belli değil mi?) ve beni alt kat komşumuz, ama beni kızı, torunu gibi seven cicianneme bırakıyor. Yaş 4-5 filan... Bizim apartmanın her katının mutfağı çok geniş (hatta annem orayı o kadar büyük tutmasalar da bir oda yapsalardı derdi, koca evde ne yapacaksa o ekstra odayı)bir ışıklığa bakardı. Dolayısı ile kim ne yemek yaptı, kim ne konuştu, kim kimle ne yaptı, kim hapşırdı (hani çok yaşa demek için) herkes bilirdi. Şimdi ben ciciannemde mutlu mesut oynarken birden harika bir koku burnuma geldi. Ama ne harika, o güne kadar alışık olduğum komşu yemeklerine benzemiyor. Hala burnumda... Neyse cicianneme tutturdum o yemekten istiyorum diye. Ama hamile kadınlar gibi aşeriyorum. Ciciannem ışıklıktan tüm katlara seslendi sen mi yapıyorsun diye ama olumlu bir yanıt gelmedi. Sonra anlaşıldı ki yeni taşınan 5. kat komşularına ait. O güne dek onlarla hiç tanışılmamış, ama ben tutturmuşum bir kere. En üstten bir kafa beliriryor, ben kete yaptım, canı çektiyse vereyim diye. Ciciannem hemen çıkıyor, keteleri alıp getiriyor ve yiyorum. Sonuçta huzura kavuşup tekrar meklek kimliğime bürünüyorum.

İşte Engin teyzeler ile tanışmamız böyle oldu ve en iyi dostlarımızdan biri oluverdiler. Bundan sonra sadece kete değil bir çok lezzette bana da pay düştü:-) Benden 3 yaş büyük kızları ve 5 yaş büyük oğulları bana ciddi abla ve ağabeylik yaptı, Engin teyze 40 yaşında tekne kazıntısı kızını doğurduğunda ise artık ablalık yapma sırası, belki de ilk kez bana geçmişti...

Eşi Mehmet amca ki sarı çizmeleri vardı, müteahhitlik yapardı ve o sıralar bayağı ünlüydü. Sarı çizmeleri o sıralar sık sık sel basması nedeniyle aldığı lastik botlardı ve adı Sarı Çimeli Mehmet Ağa olarak kalmıştı. Okula başladığım ilk gün okula gelen bilumum akraba, konu komşu tayfasından biri de oydu... Hatta ben annemi tutturduğumda annemin sınıfını arayıp ona götüren de o olmuştu.

Annem çok gezenti bir hatun olduğu için genelde evde olmazdı. Ben evde yalnızsam ev çok büyük olduğu için hırsız var korkusu yaşardım. Balkona çıkınca kendimi güvende hissederdim ama duvarda dolaşan kertenkeleler (evet kertenkele) beni korkuturdu bu sefer. Hemen Engin teyzeye bağırırdım. İçeride hırsız var, burada da kertenkele derdim, O da anlayışla hadi bize gel derdi:-) Az değilmişim...

Engin teyzeler lazdı ve harika laz yemeği yapardı. Benim damak tadım da bu nedenle bu yemeklere alışkın oldu. Hatta öyle abarttım ki yaptığı hamsili keki bir tek ikimiz yerdik Engin teyze ile karşılıklı... (Not: hamsili kek tuzludur, hatırlayın ki laz böreği de tatlıdır)

Onların bizim için yaptıkları yardımlara karşı annem de onlara çok yardımcı olurdu. Çocukların derslerinde özellikle. Fakat bir gün mutluluğun ve zenginliğin doruğundaki bu aile Mesedesleri ile korkunç bir trafik kazası geçirdiler.(kesin göze gelmişlerdi o dönem) Karı koca aylarca evde her tarafları kırık yattılar. Çocukların bakımları, ev temizliği, yemek konusunda annemle ciciannem yardımcı oldular, akrabaları değil.

Düşünün, artık böyle komşuluklar kaldı mı? Eğer bu tip komşulara sahipseniz inanın çok şanslısınız. Ben pek o kadar şanslı değilim, ama yine de bir iki iyi komşumuzun hakkını da yemeyelim...