Hayatın gerçekleri...

Ülkemize neler oluyor, nereye gidiyoruz? Bu soruyu kendimi bildim bileli duyarım aslında ama artık bir yetişkin olarak tamamiyle olayların içindeyim ve cidden duyduğum her habere, her olaya hayretle bakıp kalıyorum...

Şu geçenlerde annesi ile yolda yürürken açık bırakılan çukura düşen ve vefat eden çocuğu hepiniz anımsıyorsunuz. Hangimiz o haberi izlerken ağlamadık, o firmaya lanet etmedik, yada buna müsade eden, denetlemeyen birimleri yargılamadık? Çocuğun oaradan düşerken sürekli annesine seslenmesini, o anda çektiği acıları hissetmek hangimizi hırpalamadı? O sıra bunu yazmak bile içimden gelmedi o kadar üzülmüş ve şok olmuştum ki!İnsan bazen kendisini üzen şeylerin üzerini kapar, konuşmak istemez ya hani, işte öyle... Ama gerçekler ile herkesin yüzleşmesi gerekir. Bu olayın bizi kırması için anne olmaya da gerek yok. İnsan olmak, ama mecazi anlamda insan olmak yeterli. Peki buna neden olan insanların hiç mi vicdanı sızlamadı, o insanların psikolojisini gerçekten merak ediyorum. Yani şu an ne hissediyor olabilirler ki!

Her haber programını izleyişimde sinirlerim allk bullak oluyor, mutsuz oluyorum. Bir tane mi güzel haber çıkmaz diye kendi kendime soruyorum. Akşamları evime gelip sofrayı kurup oturduğumda televizyonu açasım hiç yok. Çünkü heryerde haberler var. Kötü haberlerin dışında da abuk sabuk, sılı magazin haberleri. Bunlar da miğdemi bulandırıyor. Artık komikliğe son versek olmaz mı? Yoksa şiddet haberleri ile medya maymunları arasında iyice kişilik bölünmesine girecek bu halk! O nedenle son günlerde oğlumun yemek zamanı çizgi film açması benim de işime geliyor, müdehale etmiyorum, O da şaşıyor. Bu belki kaçmak, ama belki de şu an biraz kaçmaya ihtiyacım var...

Sabah mesela, yine üzüldüm, yüne sinirlendim, yine şaşırdım... Gariban bir aile: bir adam, bir kadın- ki 32 yaşındaymış ama çok daha yaşlı duruyor ve 3-4 yaşında çok şeker bir erkek çocuğu. Bunları evden polisler almış ve polis aracına bindirmişler. Hepsi ağlıyor. Muhabir neden sizi götürüyorlar diyor, adam da hastaneye borcum var abi, ödeyemiyorum diyor. Meğerse minik çocuk erken doğmuş, hastanede de bir süre kalmış, asam borcu ödeyemediği içim çocuğu vermemekle tehdit ederek senet imzalatmışlar. Tabi faiz de yenmiş bir güzel! Şimdi cezaevine götürüyorlar çocukla beraber, çünkü çocuk küçük ve eve bırakamıyor. Evde diğer 3 çocuk birbirine bakıyor, abileri babalık yapıyor büyük bir ciddiyetle... Bir de en büyük ağabey ki 12 yaşındadır ancak, o bebek anne karnında nasıl yeşil reçeteli olsun ki, neden borç çıkardılar filan diyordu. Benim içimi en çok acıtan bu olaylar esnasında o minik oğlanın ağlayışı ve gözlerindeki korkuydu. O çocuğun psikolojisinde neler yaratacağı düşünülüyor mu bu durumun?

Sonra bir hayırsever 700 YTL borcu ödemiş de 2 gün sonra çıkmışlar. Allah O hayırsvere yardımcı olsun. Çıktıklarında Minik adam da dahil hepsi gülüyordu. Neyse tatlıya bağlandı belki ama tüm aile bireyleri o anları hayatının sonuna kadar yaşayacak.

Bir de şu You tube olayına gıcığım. Zaten sevimsiz şakalarla dolu o siteye hiç girmedim, çok ciddi birymişim gibi. Ama soğuk geliyor neden bilmem! Bir fanatik Yunanlı Atatürke hakaret eden bir video koymuş. İlkin yetkililer kaldırmış ama adamlar yine koymuş ve şimdi kaldırılmıyor. Bir devletin kurucusu ve liderine hakaret edilmesini önlemek özgürlüğü engellemek midir yani! O kadar da şikayet ve protesto olmuş Türklerden... Offf!

Bir de şu Atatürk fıkrası olayını şiddetle kınıyorum. Atamıza dil uzatanlar bu rahatlığı, bu özgürlüğü aslında ona sağlayan kişiye dua okumaılar, fıkra ile alay etmeyi bırakarak. Şu anda ibadetlerini gönüllerince yapıyorlarsa, özgürlüğe sahiplerse, para kazanabiliyorlarsa, kendi ülkelerinde yaşama hakları varsa bunu Atamıza borçlular. Herkes bir daha düşünsün.

Hayat her zaman lay lay lom değil. Bugün biraz ciddi konuştuğumun farkındayım ama artık baygınlık geldi. Eminim bana katılıyorsunuzdur.