Hep aynı, hep aynı...

Pazartesi akşamı ciddi bir bunalım geçirdim. Şu aptal iş yüzünden. Ne kabustur bu bitmek bilmiyor. Eve gittiğimde inanın oturup hüngür hüngür ağladım. Gece boyunca da ağladım. Oğluş, eşim, annem üzüldü ve teselli etmeye çalıştılar. Belki büyük bir birikim bende patlama yarattı. Şimdi Allah'a şükür fena değilim ama eski huzurumu o kadar arıyorum ki! İlginç olan benim gibi kimse streslenmiyor. Offf, bunalıyorum.

Sizi de kaç gündür aynı konu iel sıktığımı biliyorum, ama yazmak biraz rahatlatıyor sanırım... Ne olurdu biraz huzurlu olabilsem... Çok özledim huzuru... Önemli olan evdeki huzur, doğru ama ne yazıkki bu iş benim hayatımı engelliyor. Ne kadar yansıtmamaya çalışsam da pazartesi olduğu gibi bir patlama yaşayabiliyorum. Cidden sıkıldım.

Yine de Allah başka dert vermesin diyorum. Pazartesi ciddi ciddi işi bırakmayı düşündüm ama bu kaçmak olur! Sıkıntı hayatımızın her döneminde olacak, önemli olan bunun üstesinden gelebilmek! Kolay değil biliyorum ama başarmam ve elimden gelenin en iyisini yapmam lazım.

İyi ki bloğum var, iyi ki sizler varsınız...