Yeşil Gözlü Yakışıklı...

Annemden size çok bahsettim. Artık Onu tanıyor gibi olmalısınız. Oysa babamdan pek bahsetmedim değil mi? Sanırım onu kaybetmiş olmam nedeniyle üzülüyorum ve üzüldüğüm şeylerden pek bahsedebilen bir insan değilimdir. Beni üzen konuları hep görmezden gelir, arkalara atarım. Snıyorum bir anlamda kaçış. Ama babamı anlatmak da istiyoru. Yeşil gözlü yakışıklıyı:-)

Babam Sultanahmet'te doğmuş ve çocukluğu, gençliği orada geçmiş. Subay babası yüzbaşı iken, O henüz 2 yaşındayken kaybetmiş. Bir ağabeyi ve kendinden oldukça büyük bir üvey ablası var... Annecikleri, yani babaannem onları tek başına yetiştirmiş. Üvey kızı da dahil... (Süslü babaannemi bir gün size ayrıca anlatacağım.)

Neyse, babam çok zeki bir çocukmuş ve matematik zekasına sahipmiş. Fakat nedendir bilinmez Hukuğa başlamış. 4. sınıfa geçerken ki neredeyse avukat olacakmış birdenbire avukatlığın, koca kitapları hatmetmenin kendine göre olmadığını anlayıp kendisini mutsuzluğa boğan o okuu bırakıp Matematik bölümüne girmiş. Sevgili matematiğine kavuşmuş yani... Ailesi bu duruma ne demiştir, onu iknaya çalışmış mıdır bilmiyorum ama O çok mutlu hissetmiş kendini.

Sonuçta Matematik öğretmeni olmuş lisede.Eski idealist öğretmenleri bilirsiniz... İşte O da onlardan biriydi. Para ile özel ders verme çılgınlığının başladığı dönemlerde buna kızıp okuldaki fakir fakat çalışmaya istekli öğrencileri toplayıp haftasonları onlara kurs veren bir insandı kendisi.

Sadece matematiğe meraklı değildi, mesleği ile çok tezat bir şekilde sanata meraklıydı. Ahşaptan (kiraz ağacı) heykeller yapıyordu. Ünlü heykeltraş Füreyyanın eserleri ile aynı yerde heykelleri sergilenmiş gençliğinde mesela. Ama bunları çok satmadı. Daha çok zevk için yapıyordu. Hala durur heykelleri. Oğluş küçüklükte bir iki kol bacak kırdı:-( Ama tamirini yaptım. Bir ahşap vazosunu da ben kırmıştım kaza ile:-( Matematikçi bir adamın işten gelip örtüsünü serip heykelleri ile uğraşması ilginç geliyor aslında... Ağabeyim ve bana sanatı sevdiren de O olmuştur. Fransızca resim kitaplarına beraber bakardık, bana ressamları anlatırdı... Kimi en çok severdi neden hatırlayamıyorum? Belki beni sanatta etkilememek için söylememişti kimbilir?

İleride ağabeyim çok resim ile uğraştı ki kendisi de mühendistir. Ben de sözde sanatçı, mimar oldum. Mimarlar alınmasın ama çoğumuz sanatçı değiliz. Hele Türkiye'de yapılan binaları sanat olarak algılamıyorum, üzgünüm. Ben de sanatçı filan değilim. Tersine mimarlığa başlayalı, herşeyi bilgisayar ile çizeliden beri bir kedi resmi yapamaz oldum haberiniz olsun. Çocukları mimar olmak isteyenlere duyurulur:-)

Babamı hep köşesinde kitap okurken, yanında maden suyu, bardağı, meyvesi ile hatırlıyorum. Tipik bir babaydı aslında, hiç bir iş yapmazdı, hatta alışveriş bile annemin üzerindeydi. Ama bunda annemin hatası var. Şöyleki: İlk evlendiklerinde babacığım alışveriş yapıyormuş. Annem her zamanki birşey beğenmez hali ile getirdiği şeyleri sürekli eleştiriyor, babamın kafasını şişiriyormuş. Kısa bir süre sonra babam paketi annemin önüne koyup bundan sonra sen yap demiş. O gün bugündür evin alışverişini annem yapar.

Babam o kadar iş yapmaz bir babaydı ki hani annem evde yoksa ve ben ondan su istemişsem bana yanında duran maden suyundan verirdi. Ben nefret ederdim maden suyundan! Olsun, yanımdaydı ya!

Babamın en sevmediğim özelliği bana akıldan matematik problemleri çözdürmeye çalışmasıydı. Ben de bir psikoloğun muayenehanesindeymişim gibi kanepeye uzanır, babamın sorularını akıldan çözmeye çalışır ve cevap verirdim. Bir gün hiç unutmuyorum yine böyle bir azap çekiyorum. Soruların cevabını düşünmek için arada babama "bir dakika" derdim hep zaman kazanmak için. Yine bir soru için de "bir dakika" dedim. Babam "doğru, dedi. Zamanla ilgili bir problemin cevabı bir dakikaymış! Ne şans! Renk vermedim tabi:-)

Babamla aslında haftasonları çok vakit geçirirdik. Gezenti annem dışarıda ise onunla Uzayla ilgili kitapları okurduk. Sorduğum sorulara sabırla cevap verirdi. Bir sürü uzaya, aya, dünyaya ait ansiklopedilerim vardı, onlara bakardık. O zamanlar astronot olmayı planlıyordum. Babacığım hayallerimi yıkmamak için Türkiye'de bunun mümkün olmayacağını söylememişti...

Hemen her rahmetlinin ardından denir ya, çok iyi biriydi diye... Babam cidden iyi bir insandı.

Kanser illetine düşüp birden bire çöktü. Hastalığın teşhisinden sonra bir yıl kadar yaşadı. Son gününde dua edecek kadar kendinde değildi ve konuşamıyordu, buna rağmen işaret parmağını yukarı kaldırıp Allahın bir olduğunu belirtmişti.

Onu hasta, fakat kendinde olarak en son bir akşam üzeri yatak odasında koltuğunda otururken ve pencereden bakarken hatırlıyorum. Annem de koltuğun kenarına oturmuş, babamın saçlarını okşuyor. Beraber kavak ağaçlarına bakıyorlar. İkisi o an neler hissediyorlar, neler düşünüyorlar sonsuza kadar bilemeyeceğim... O ikilinin hüzünlü huzurunu bozmadan onları izliyorum. O kareyi beynime kazıyorum ve hiç unutmuyorum...