Günü yakalamak... Ve eski gıcık bir olay...

Yoğun hayatımda akşamları alabildiğim kadar nefes alıyorum. Dinlenmeye çalışıyorum. Beyinsel yorgunluk çok ilginç birşey aslında, oturup çalışsan da fiziksel yorgunluk yapıyor. Eve gidip, yorgunum dediğimde annem "bütün gün oturuyorsun, ne yorgunluğu" diyor. Bu kadının 20 yıl çalışmış olduğuna inanmak çok güç:-) Gerçi onun bu konuda savunması şöyle: Ben öğretmendim, minicik çocuklarla uğraşmak kolay mı diyor. Konunun uzamaması için susuyorum tabi. Ama bilmiyor ki ben cidden yorgunum, evde onca yapılması gereken işe rağmen benim canım sadece yatmak, ya da oğluşla kitap okumak, film izlemek, eşimle tatlı tatlı konuşmak istiyor. Yine de önemli değil, evimin işini de severek yapıyorum. İçindekileri seviyorum çünkü... Sevilmese çekilir mi? Ne dersiniz?

Neyse, sabahları günün kendime ayrılmış kısmını azıcık daha uzun yaşamak adına uykumdan fedakarlık ederek 6:30 da kalkmaya başladım. Oysa daha önce 7:15 de kalkıyordum. Aslında saati yine o saate kurup yatıyoruz ama ben hassas bir çalar saat şeklinde 6:30 da gözlerimi açıyorum. Onca yorgunluğa rağmen o saatte kalkabilmem tuhaf aslında. Ama diyorum ya, günü yakalamalıyım...

Sabahları erken kalkıp önce biraz Home TV izliyorum. Yediye on kala kahvaltıyı hazırlıyorum salona. Ben mutfakta yemeyi sevsem de eşim salonu tercih ediyor, bu sayede televizyon da izleyebiliyoruz. Saat çalınca eşimi uyandırıyorum çünkü saat işe yaramıyor. Bu çok kolay olmuyor. Perdeleri açıp her sabah onları yandaki bağlantı parçalarına (ne denir ki) takıyor, büzgülerini düzeltiyorum. O sıra giyiniyorum. Eşim kalkmayı başarrmışsa yatağı topluyor, yatak örtüsünü serip, yastıkları diziyorum. Her gün bu iş neden yapılır diye düşünen erkeklerden değil eşim ama çok da anlam verdiğini sanmıyorum. Oğluş uyandı ise odasını havalandırıp yatağını topluyorum. Bu arada akşamdan kalan dağınıklığı da topluyorum ki birazdan gelecek annem didinmesin...

Sonra güzel bir kahvaltı, çay faslı. Bu fasılda Kanal 1 de Bizim Evin Halleri diye bir dizi var, eski Ferhunde Hanımların kadrosu... Bazen beni boğsa da seviyorum sayılır. Bu dizide eşini boşamaya çalışan 25 yıllık evli bir adam var. Karısı aldatıldığını anlamıyor, adamın kendisini hala sevdiğine dair bir hayal dünyası içerisinde yaşıyor. Oysa adam hödük ve her halinden belli aldatacağı. Dünkü dizide adam karısından boş kağıda imza alıyor eşinden... Bu bana gerçekten olmuş bir olayı hatırlattı, sizlerle paylaşayım da biraz gıcık olalım:

Çok yakın olmasak da annemlerin aile dostu olan oldukça ünlü bir mimarın oğlu yine mimardır kendisi ki ünlü mimarların oğulları da nedense hep mimar olur... Konumuzun dışına çıkmayalım... Oğlunun eşi de mimardı ve aynı ofiste çalışıyordu. O sıralar ben öğrenciydim, bir iki kez onların bürosuna gidip yardım almıştım proje çalışmalarım için. Büroda herkes gelinden yaka silkiyordu. Evindeki temizlikçi kadına köpeğinin yaptığı çişi koklatıp temizlettirmesi o dönemde orada konuşulan dedikodulardandı. Kadın cidden gıcıktı ama kadındı işte... Kadın Amerika'ya bir iş için uzunca bir süre gitmeye hazırlanırken eşi, yani bizim mimar delikanlımız kadına boş kağıt imzalatıyor, O yokken işler takip olsun diye. Kadın da gelince çocuk yapmanın hayalleri içerisinde eşine güveniyor, imzalıyor. Kadın Amerikaya gidiyor. Adam kadından boşanıyor, bir iki hafta içinde hamile sevgilisi ile evleniyor. Ve eşi, pardon eski olan ama eski olduğunu bilmeyen eşi aynı günde hem boşandığını, hem de adamın tekrar evlendiğini, hemi de kadının hamile olduğunu öğreniyor.

Bürodakiler ne kadar nefret etseler de acı çeken o kadın için üzülmişler ve dedikodu kazanlarını sonuna kadar açmışlardı! İnanılmaz bir olaydı. O yaz Ortaköy'de mimar beyimizi ve yeni eşini ki karnı burnundaydı, elele gördüm. Çok mutlulardı. Ne düşüneceğimi bilememiştim. Kadın o kadar mutluydu ki...

Eski eş Amerika'dan dönmedi. Bir ressam ile evlenmiş, mutluymuş... Konu ile ilgili dedikodu zinciri bu haber ile noktalanmıştı...

Allah korusun diyorum, başka da birşey demiyorum...