Televizyonlu günler

Kendimi bildim bileli televizyon vardır. Bugünün çocukları nasıl siyah beyaz ve tek kanallı televizyonları anlattığımızda uzaydan gelmişiz gibi bakıyorlarsa ben de televizyonsuz bir hayatı tahayyül bile edemzdim.

Annem televizyonsuz ama mutlu geçen çocukluğunu, radyolu günleri ilk evlendiği yıl İTÜ de deneme yayınlarını izlerken nasıl heyecanlandığını anlatırdı hep... Belki televizyon yoktu ama mutluydular. Üç kardeş bütün gün dışarıda tepinirler, yazları bağda ağaçtan meyve toplar ve çatlayana kadar yerler, kışın tertemiz yağan karların üzerine pekmez döküp yerlermiş mesela...

Ben her yaz anneanneme gidip bağdaki kiraz ağaçlarının tepesine çıkardım. Anneannemlerin evinin bahçesinde bir dut ağacı vardı. Annem çocukken düşmüş ve ölüp dirildiğini iddia ediyor. Ölüp dirildiği ne kadar doğru bilinmez ama ciddi bir tehlike yaşamış. Annem doğduğu zaman anneannem onu bacaksız hocaya, o zamanın ve o şehrin en popüler hocasına götürmüş. O hoca da annemin yıldız falına bakmış. Annemin çocukluğunda bir ölüm tehlikesi geçireceğini, mutlu bir evliliği olacağını, kırmızı bir taşın ona uğur getireceğini (annemin yakut yüzüğü şimdi bende, bana uğur ve güç verdiğine inanıyorum) filan söylemiş. Aynı dut ağacından ben de düşmüş fakat anneminki kadar ciddi bir tehlike yaşamamıştım. Yalnız çenem yaralanmıştı ve o yaz hep naz yaptım bizimkilere...

Neyse, anlatacaklarım bu değildi ama her zaman yaptığım gibi daldan dala atladım. Dün sabah TRT kanalında bir programa rastladım. TRT nin tarihçesini anlatıyordu. Belki kuruluş yıldönümü filandı. Kahvaltı hazırlığı sırasında bakabildiğim kadarı ile benim çocukluğumun, 1970 li yılların programları ile başladı. Bu görüntüler beni geçmişe götürdü. Geçmişe bağlılığımı , nostaljiyi sevdiğimi bilirsiniz. Hadi sizi de o günlere götüreyim biraz:

Hatırlar mısını bir Oyun Treni vardı. İsmi tam olarak o muydu hatırlamıyorum. Gencecik Levent Kırca sunuyordu programı. Bence bugünün çocuk programlarından çok daha hoştu... Gerçi hayal meyal hatırlıyorum ama heyecanla beklerdim onu... Bir de sevimli bir müziği vardı bugün bile kulaklarımda çınlayan...

En sevdiğim yerli dizi kesinlikle Kaynanalardı... İki uç ailenin dünür olması ile başlayan olaylar... Tijen, Timur ne kadar entellektüelse Nuri ve Nuriye o kadar sonradan görmeydi... Daha sonra tekrar aynı diziyi çevirdiler ama sanırım aynı tadı vermedi.

Yine hayal meyal Aşkı Memnuyu hatırlıyorum. Bu sanırım İLk ciddi anlamda dizi çalışmasıydı. Müjde Ar, Derya Baykal bu diziden sonra iyice meşhur olmuşlardı.

Daha önce bir postta geçmişimizin çizgi filmlerini anlatmıştım ve hepimiz bir nostalji yaşamıştık. Pembe gazeteye koysam mı acaba... Heidi, Marco, Sinbad, Kumkum, Arı Maya ve diğerleri, ne sıcak ne samimi, ne saftı...

Rock Hudsona bayılmamı sağlayan Mc Millan ve karısını unutmak mümkün mü? Ne yazık ki geç yayınlanırdı ve ben uyumuş olurdum. Ama nedense susar, acıkır, afedersiniz çişim gelir ve kalkardım o dizi varken. Annem de anlardı tabi. Beş dakikacık bile izlemek için neler yapmazdım...

Haa bir de haberleri sunan bir adam vardı, her haber bitiminde esen kalın derdi ya... Ben hep Esen Kadın dediğini sanır ve anlam veremezdim! Bir gün annem bu hatamı düzeltti de dumur oldum:-)

Daha neler neler vardı. Sizler neleri hatırlıyor ve özlüyorsunuz?

Esen Kadın (Pardon esen kalın:-))