Kokoş olacak kız çocukken belli olur....

Çocukken çok kokoş bir kızdım tahmin edersiniz ki… Annem de o zamanlar kokoştu. Şimdi değil valla, daha sade. O zamanlar süsüne püsüne, makyajına, ayakkabısına filan çok daha düşkündü… Ne kadar yüksek topuklu giyerse o kadar iyi idi onun için… Hiç unutmam o şık ayakkabıları. En çok sevdiklerim: Rugan aşırı topuklu, hafif platform rugan siyah ayakkabı, bağcıklı, açık, rugan siyah ayakkabı, yılan derisi, yine yüksek topuk bir ayakkabı ve platformun olabilecek en yüksek haline sahip terlikler! Hepsi topuklu tabi. E bizim gül ağacı kısa olunca mecbur topuklu giyiyordu...

Çocukken ben annemin bu ayakkabılarını giymeye bayılırdım. Annem giyme, belini kırarsın diye her seferinde azarlardı fakat bu beni durdurmaya yetmezdi. Her fırsatta giyer, ortalarda kırıta kırıta dolanırdım… Zati annemin ayak numarası 35 idi, nasıl belini kıracaktım ki! Hem belini kırmak da ne?

Annemin makyaj malzemelerini kullanmak başlı başına bir zevkti… Bu konuda annem ayakkabı konusunda olduğundan daha katı olduğu için ancak O evden gittiğinde makyaj masasına oturabilirdim. Makyaj masasının koskoca bir aynası, uçuk, tatlı bir yeşil renkte pufu vardı. Masanın üzerinde parfümleri, kremleri, bir büyük, iki küçük olmak üzere yavruağzı renkte dantel takımı, bir adet içinde çiçek dolu bir vazo ve birkaç süs eşyası bulunurdu.

Annem evden çıkar çıkmaz pufa oturur asıl makyaj malzemelerinin bulunduğu çekmeceyi açardım. 70 yılların moda renklerinden oluşan parıltılı bir far seti vardı. Böyle ruj biçiminde ve katılığında renkli parçalar, iç içe giriyor, istediğin renkte sürüyorsun. Bana yeşil olan çok giderdi. Sonra pudrası vardı, yüzüme sürünce ne hoş olurdum! Ama en sevdiğim parça kırmızı rujdu. Annem kırmızı ruju çok sever ve ona yakışır. Ben ise kendime artık hiç yakıştıramıyorum. Hani sarışına al bağla, geç karşısına ağla demişler ya… En çok pembe tonlarını seviyorum… Ama o zaman kırmızı olsun, beş kuruş fazla olsun mantığındaydım…

Eğer annemin makyaj malzemelerini kullanamazsam kendimce makyaj teknikleri buluyordum. Mesela çukulatayı hefif eritip dudağıma sürerdim. Iyy, iğrençmişim. Bir de kahverengi ruj yakışsa! Ya da annemin Nivea kremini dudaklarıma sürerdim. Beyaz hali iğrençti ama zamanla o krem erir ve dudak parlatıcısı gibi parlardı. İşte o yakışırdı…

Kıyafet konusuna hiç girmeyelim. Yooo girelim. Etek veya elbise severdim. Ya da şort… 70’lerin o iğrenç bol paça pantolonlarını hiç mi hiç sevmezdim anlayacağınız. Etek ne kadar kabarık, ne kadar kat kat olursa o kadar iyiydi benim için. Hatta orasında burasında kirazlar sarkan kırmızı bir elbisem vardı, en çok onu giymek isterdim. Bir de kat kat kırmızı elbisem vardı. O katların her biri benim boy atmam ile alta dikilirdi. Bir de İspanyol eteğim vardı, şimdi sevmem o tip kıyafetleri mesela…

Kız çocukları genelde pembe sever ama benim favorim kırmızı idi… Bir de Vakko çocuk bölümünden alınmış kırmızı bir elbisem vardı, bir mendili vardı: Yeşil! Karpuz gibi gezerdim. O zamanlar alım gücü yüksekmiş sanırım, orta halli bir aile olarak Vakko’dan alışveriş yapabiliyorduk. Haa aklıma geldi. Annemin çingene pembesi üzerine siyah puantiyeli ipek bir gömleği vardı Vakkodan, hala giyer biliyor musunuz? Ne kaliteli malmış, annem de iyi kullanmış tabi…

İşte böyle, uzun lafın kısası kokoşmuşum, hala kokoşum, ama ne yalan söyleyeyim çocukluğumdaki kadar da değil…