Michael Jackson ve bizim kız...

Şu benim mavi güvercinler feministi kuzenimi hatırlıyorsunuz değil mi? Hani şu evlenip, barklanıp, işinden elini çeken, yazmayı bırakan ve hatta kendini salan, bedbaht kuzenimi...

Geçenlerde onunla ilgili bir anım aklıma geldi, size de anlatayım da azıcık gülümseyelim çocukluk hallerine:

O zamanlar bizimki 5- 6 yaşlarında sanırım... Michael Jackson meşhur o dönemlerde. Bu Michael Jackson’dan nedendir bilinmez hiç hazzetmiyor, hatta korkuyor (gerçi çocuk haklı, şimdi daha da ürkünç oldu ya neyse!) Ben de onu kızdırmaya bayılıyorum o dönemde. Bunu şöyle korkutuyorum: "Duyduğuma göre Michael Jackson Türkiye’ye gelmiş, her yerde seni arıyormuş. Seni bulunca seninle evlenecekmiş!" Bu bir ağlıyor, bir korkuyor! Zamane çocuklarını böyle absürd bir bilgi ile korkutmak mümkün mü bilemiyorum ama o dönemlerde çocuklar biraz daha saf demek ki!

Ben böyle korkuttuğum zamanlarda bu kaçacak delik arardı. Hatta annesi de bu hain oyuna katılırdı arada:-) Hatta ben daha da ileri gidip telefonla Michael ile konuşur :-P aramızın iyi veya kötü olmasına göre” gel O burada”, veya “burada yok, Onu boşuna aranma” filan derdim. Telefonu kapatınca, bana ne dedi diye sorardı, ben de "gelinliğini hazırlasın geliyorum dedi" derdim, sonra ağlaşmaya başlardık :-) Hani ben de koca kızım ama zaman nasıl geçecek? Bir iki boğuşup, bir iki bağrışarak, birbirini kızdırarak geçiyor gün çocuklukta!

Sonra garip bir şey oldu! Bizim ufaklık korktuğu, nefret ettiği Michael Jackson'a aşık oldu! Hani şu Avrupa Yakasında bahsedilen "Stockholm Sendromu" (kaçırana aşık olma durumu) gibi bir şey mi yaşadı, yoksa küçük kafasında kaderine boyun mu eğdi bilinmez, biz John Taylor'a, Bon Jovi'ye filan hayran olurken O Michael Jackson'a aşıktı!

Bundan sonra biz de onun bu hayranlığı ile dalga geçmeye başlamıştık ama korkutmak kadar eğlenceli olmuyordu tabi. Ne dersen de kaderini kabul etmişti O! Bu saçma hayranlık da kısa sürmüş olmalı, zira olayın sonunu hatırlamıyorum:-)

Yine aynı dönemlerde suyun altında yaşayabilen, balık gibi yüzen bir adamla ilgili bir dizi vardı ki inanın ismini hatırlamıyorum. Ama nedendir bilinmez bizim kız ona "Bıyıksız Adam" derdi... O sıralar bir önceki sene babamı kaybetmiştik. Çocuk kafası ile bu bıyıksız adamı anneme yakıştırmıştı. Annemi onunla evlendirme işine, yani çöpçatanlığa kalkışmıştı. Tek sorun bıyıksız adamı gerçekte tanımamasıydı. Ama bu onun hayallerini engellemiyordu. Biz de aslında üzgün olan annemi eğlendirmek için seninki çıktı diye ona takılıyorduk… Hey gidi günler…

Çocuk aklı ne komik değil mi? Eminim sizin çocuklarınız da sizi bol bol güldürüyordur...