Bana Masal Anlatma!

Başlığa bakıp da yine gerilimli şeyler anlatacağımı sanmayın. Sadece esprili olsun diye, konu ile bağlantılı olarak yazdım...

Dün annemin akşam yemeği davetinden eve dönünce (dün de yemekten yırttık) biraz soluklanmak ve konuşmak için balkonda oturduk eşimle. Balkondan gece gökyüzünü izlerken benim yıldızım Tacin'i gördüm. Şimdi Tacin benim uydurduğum bir isim. Küçükken Milliyet yayınlarının küçük ama kalın çocuk kitapları vardı. Kimbilir kaç serisini okumuştum. Adını hatırlamıyorum ama biri uzaylı filan bir maceraydı ve orada Tacin isimli bir yerden söz ediliyordu. Ben de İzmitteki evimizin balkonuna çıkınca gece sağ tarafımda (güney batı gibi bir yerde) kalan ve arada kırmızılaşıp sonra tekrar beyazlaşan ve yanıp sönme durumu nedeni ile yıldız olduğu kesin (Mars değil ha!) bir gök cismine Tacin ismi vermiştim. Yıllar sonra bu evimize taşınınca bu yıldızı tekrar keşfettim ve içim çocuksu bir biçimde kıpır kıpır oldu. Eşime bu olayı anlattım ve yıldızımı gösterdim.

Bu konuşmadan sonra çocuk kitaplarına geçtik. Ben kitap okumayı ne kadar çok seviyorsam eşim de o kadar sevmez. Bunu ona hiç yakıştıramam doğrusu... Çocukluğumda okuduğum kitapları bilip bilmediğini sordum. 80 günde devrialem, 2 yol okul tatili, Değirmenimden mektuplar, Kemalettin Tuğcunun acıklı klasikleri, Şimdiki çocuklar harika (Aziz Nesin) vb. Hiç birini okumamış. Peki Alice Harikalar Diyarındayı da mı okumadın dedim. Hayır dedi. Bu benim için şoktu. Çünkü Alice benim en sevdiğim masaldır. Annem çocukken çok eski bir çizgi romanını vermişti bana. O çocukken Fransızca öğrenirken alınmış. Onu bile okumuştuk annemle (daha çok resimlerine bakmıştım, bazen de annem bildiği ve hatırladığı kadarı ile kadar yardım etmişti) Alice tam benim sevdiğim tarzda bir masaldı. Hayal gücümü zorluyor, gerçeklikten koparıyordu.

Annem ben küçükken her gece masal anlatırdı. Fakat masalları kendi uydururdu! Bu masallar akıllara durgunluk verecek kadar korkunç olabilirdi bir çocuk için. Mesela birinin kısaca konusu: Kral üç oğlunu çağırıyor, mağaradaki dev ile kim baş edebilirse ona krallığı brakacağını söylüyor. Büyük oğlan giriyor ama gece çok uykusu geliyor uyuyor, bu arada bir sürü absürt ve iğrenç olay oluyor tabi, sonracıma adam uyuyakalıyor, dev gelip onu acımasızca yiyor. Bu yeme sahnesini mümkün olduğunca korkunç anlatırdı. Tövbe tövbe... Sonra ortanca da aynı akıbete uğruyor. Ama küçük akıllı, uyumamak için kolunu kesip tuza batırıyor. Tabi acıdan tüm gece oturuyor ve devi yeniyor. Iyykkk...

Şimdi arkadaşlar. Miniminnacık, hap kadar çocuğa bunlar anlatılır mı? Anlatırdı ve ben de bayılarak dinlerdim. Korku filmlerini belki de bu yüzden çok seviyorum. Ya da gerilimli kitapları.

Fakat annemin bir kötü huyu (deminki iyi huyuydu) bu anlattığı masalları bir daha hatırlayamamasıydı. Ertesi gün hadi dünkünü anlat desem bir sürü yeri değişmiş olurdu. Hep ben düzeltirdim. O da o zaman sen anlat ben dinleyim derdi. Hatta o korkunç öyküyü anlat dediğimde bana çirkin kaz, yaramaz ördek hikayelerine başlardı. Sizce beni kesermi öyle minik şirin ördekler. Çirkin kaz hikayesini hiç sevmezdim ayrıca...

Korku masalları anlatan bir annem, ölü taklidi yaparak beni saatlerce ağlatan bir bakıcım, bileziğini almaya çalıştım diye peşimden kovalayan bir ninem vardı arkadaşlar, ben yine çok iyi çıkmışım:-)

Ben de oğluşa her gece bir masal okur veya anlatırdım. Benim anlattıklarım da haya ürünüydü ama korkunç değillerdi. Benim oğlan korkulu şeyleri çok sevmez, anasına çekmemiş. Kendi uydurduğum "Minik Kuyruklu Yıldız Halley'in Maceraların" serimi anlatırdım. Küçük bir kuyruklu yıldız varmış ama biraz yaramazmış bu... Minik Halley kimi zaman annesinden izinsiz dışarı çıkıp koca uzayda kaybolur, en sonunda onu bulan Güneş veya Ay dede eve götürür. Halley pişmandır ve olaydan ders alır. Başka bir macerasında yemek seçer, annesinin yaptıklarını yemez, sonra açlıktan kötü olur, Yıldız doktor ona iğneye gelir, yine pişmanlık ve mutlu son... Bunun gibib bir sürü şey ama oğlum çok severdi ve kendi ile özleştirirdi yaramaz Halley'i eminim:-)

İşte böyle. Sizin masallarınız nelerdi?

Not: Bunu sonradan ekliyorum. Okuma yazma öğrendikten sonra okuduğum ilk ciddi kitap (yani basit hikaye kitapları dışında) Robinson Crousoe idi. Rahmetli babam ile bir sayfa O bir sayfa ben okumuştuk. Sonra büyüdüğümde de defalarca okudum onu...