Doğumgünleri nostaljisi

Hayat gidiyor işte... Aslında çok güzel birşey yaşamak. Bazen içim öyle bir mutlulukla doluyor ki, nefes alabildiğime, sıcak bir evde sevdiklerimle olduğuma şükrediyorum. İçimi bir huzur kaplıyor. Şımarıveriyorum, kedi gibi sırnaşıvermek geliyor anneme, oğluşa, aşkıma...

Bazen de umutsuzluğa düşüyorum, sıkıntı basıyor... Ağlamak istiyorum. Hepimiz böyle miyiz? Kendi mutluluğumuza sevinirken, başkalarının acısını hissedip bir anda yıkılmak insani bir duygu değil mi? Ya da sebepsiz yere mutsuz hissetmek? Sanırım insan olmanın getirdiği birşey. Bir de sanırım ki arkadaşlar, hepimiz duyarlı ,nsanlarız. Duyarlı olduğun zaman bir o kadar çok üzülüyorsun da... Umursamasak, kendi içimize gömülsek belki çok mutlu olurduk, ama ne kadar insan olurduk ki?

* Dün akşam oğluşun doğumgününü kutladık. Artık büyüdü sıpa:-) Eskiden ne partiler verirdim. Aile içerisinde kutladığımız miniklik oğumgünleri geldi aklıma. Bir seferinde onlarca balon şişirmiştim, nefes diye birşey kalmamıştı. Bir de duvardan duvara süsler asmıştık... Bir duvarda kocamak, vakvaklı bir Happy Birthday yazısı (neden Türkçesi yoktur ki bunlşarın?) Oğluş bunları görünce ne kadar heyecanlanığp mutlu olmuştu. Balonla oynamayı hala sever. Ben balon patlamasından o kadar korkarım ki! O gün bayağı irkilmiştim hani...

İkinci yaşgününde çalışmıyordum... Pastasını kendim yapmıştım. Şimdiki gibi kadınlar pastacılıkta kendilerini öyle geliştirmiş değillerdi. Yada benim haberim yoktu. Yani şeker hamurundan süsler filan... Ben de kocaman bir kelebek pasta yapıp resnkli kremalar ve bonibonlar ile süslemiştim. O kadar beğenilmişti ki o pastam. Tadı da belki de şimdiye kadar yaptıklarımın en iyisiydi. Oğluş çok minikti, mum söndürmeye bayıldığı için bu seramoni birkaç kez tekrarlanmıştı:-)

Biraz büyüyünce anaokulunda da kutlanmaya başlandı ve eve çocuklar davet edilmeye... Bu daha şeker oluyordu ama yorucuydu kuşkusuz. Olsun, oğluş için herşeye değerdi. İlkokul ikinci ve üçüncü sınıfında karşıdaki evimize yeni taşınmıştık... Okul arkadaşları zaten hep siteden çocuklardı. Sitenin çok güzel bir cafesi vardı. Çevresi çimenlik... Hava da şansımıza çok güzeldi. Orada kutladık doğumgününü... Oyun abla ve ağabeysi de çağırdık. Keza oyunsuz o kadar çocuk idare edilemezdi. Oğluş acaba az kişi mi gelir diye endişeleniyordu ama tüm sınıf gelmişti, bir de komşular, akraba çocukları derken ne eğlendiler... Veliler ile biz de çok eğlendik. Oğluşa sorsam şimdi en akılda kalan yaşgünü kesin odur.

O günü bahçede de oynayarak kutladılar. Vukuatlar: bir adet bacağı süs havuzuna batmış çocuk (apartopar eve götürüldü) Bir adet kavga eden ikiz çocuk (pastanın topu için kavga ettiler ve biri o kadar inatçıydı ki onu zor zaptettik, bir adet kayboldu diye panik yapılan dayı torunu (en büyüğüydü, siteyi turlarken yakalandı) ama bunun dışında harikaydı.

* Yine nostaljiye battım sabah sabah... Dünkü kutlama ise aile arasında hemencecik oluverdi. Artık büyüdü, dışarı çıkmak istedi, arkadaşları dışarıdaydı. Aslında o havada yollamazdım ama kıyamadım yaşgününde. Bu arada haftasonu hediyelerini almıştık. Bir adet basket ayakkabısı, bir tane de eşortman takım. Dün yine de yüzü azıcık da olsa gülsün diye şirin mavi bir kutu aldım, içine bir tane çok güzel teneke kutuda yılbaşı kupası, iki minik kardan adam mumu, 0.7 kalem (bayılır) ilginç bir iki silgi, UEFA çıkartmalı dergi, bol miktarda sevdiği ıvır zıvır atıştırmalıklardan koydum, cici bir kartı da kutuya yapıştırdım. Sevindi... Küçük de olsa böyle hediyeler vermeyi ve almayı çok severim:-)

* Gecenin ilerkleyen saatleri ise kötüydü. Bizim minik adam oyundan gelince ödevim var dedi. Tabi önce söylemiyor çıkmak için. Tam tamına 9 sayfa matematik ödevi!!! Aman ne abuk sorular, ne saçma sapan bir anlatım. Bu matematik kitabını kim hazırladıysa ona sevgi ve saygılarımı sunuyor ve içten güzel dilekler sunuyorum!!! Oğluş bile, anne dershanenin kitabı ne güzel anlatıyor dedi... Yanına dershane kitabını almış, oradan anlamaya çalışıyor. Ama kitap o kadar absürd ki bazılarının yanıtını bulmak neredeyse imksansız! Bu yavrular tam aptala dönüyor. Tam on buçukta çalışması bitti. Son sayfalarda uydurmaya başlamıştı ki engel oldum, oturduk beraber yaptık. Bazılarına o kadar sinirlendim ki yanına koca soru işareti koydum. Öğretmen sorarsa anlamadım,i anlatır mısınız de dedim. Yazık valla.

Bu arada yeni anket sorumuz var yanda... Siz bi doldurun, sonra bu konu ile ilgili bir iki çift lafım olacak tabi. Ama sizi etkilemeyeyim şimdi, siz bi doldurun bakiim!

Öptüm hepinizi. Kendinizi artık hiç yalnız hissetmeyin. Bakın, biz varız burada...